Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 9

Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 9
36i œsfcr af tilfinningum sínum, að rödd lrnns sé guÖs rödd og boðskapr lians orð guðs? Lofið kitlar bégómagirn- ina, stígr til höfuðsins, og villan verðr ennþá argari. I ljóma lofsins stendr hann fyrir mönnum, en hið innra kvikna ormar verri þeim, sem lögðust á Heródes konung — verri, af því þeir eru ósýnilegir, og maðrinn, sem þeir ern að eta, veit ekki um þá, nema hvað hann ein- stöku sinnum kann að verða var við þá. Hvað gjörir sá, sem flytr gegndarlaust hól yfir kistu látins manns um mannkosti hans og kristilegar dyggðir, sumar sannar, en sumar tilbúnar, til þess að þóknast fólki og fá lof hjá því, — en forðast nálega sem heitan eld að minna fólk á náð guðs við manninn og að guði beri dýrðin? Og að hver maðr verði að fœra sér í nyt náð guðs, ef líf hans eigi að verða til blessunar og guði til dýrðar?—Er hann að gefa guði dýrðina? Tekr hann undir með englunum: „Dýrð sé gnði í upphæðunú£ ? iiir einkunnar-orð hans: Guði einum sé dýrðin? — Er hann ekki að leita eigin vegsemdar og talar því af sjálf- um sér, einsog Jesús Kristr segir? Sjá Jóli. 7, 38. Páll postuli skýrir á einum stað, hvað sé að gefa guði dýrðina. Það sé það að trúa orði hans og treysta hans fyrirheitum; því um Abraham segir hann, að hann hafi ekki með vantrú efazt um fyrirheit guðs, lieldr hafi hann gjörzt styrkr í trúnni, svo að hann gaf guði dýrð- ina, og var þess fullvís, að hann er máttugr að efna það, sem hann lofar (Róm. 4, 20. 21). Skilyrðið fyrir því, að oss verði unnt að gefa guði dýrðina er það, að vér gjörumst styrkir í trúnni á orð guðs og fyrirheit. Og með því að trúa orði guðs og fyrirheitum gefum vér honinn dýrðina. En sá, sem með vantrú efast um orð gnðs og fyrirheit, rænir guð dýrð hans og gjörir hann að lygara, einsog Jóhannes postuli segir (1. Jóh. 5, 10). Vér, sem kristnir viljum vera, ættrnn að gá vel að því, hvort það sé hjartamál vort að gefa guði dýrðina. Og hvort vér svo í verkinu séum að gjöra það. Erum vér t. d. að gefa guði dýrðina, þegar vér samsinnum þeim, sem með vantrú efast um orð guðs og
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.