Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 38

390
verða hundraS ára gamall. Eg em einsog hungraðr úlfr
viS dyrnar hjá þér“ — svaraSi Ben Húr.
,Jæja, en þú skalt ekki A’erða látinn burt fara einsog
úlfr. Eg skal veita þér þaS, sem bezt er af því, er hjarS-
irnar gefa af sér.“
Ilderim klappaði saman lófum.
.,FarSu til mannsins aSkomna í gestatjaldinu og segSu
honum, aS eg, Ilderim, óski honum þess, aS guS láti friS til
hans streyma óaflátanlega einsog rennanda vatn.“
Þjónninn, sem til var talaS, hneigSi sig.
„SegSu líka“ — hélt Ilderim áfram—, „aS eg sé kom-
inn aftr meS öSrum manni til máltíSar; og aS ef Balthasar
hinum spaka þóknast aS taka þátt í þeirri máltíS, þá sé
þar nóg handa þremr, án þess aS neitt þurfi fyrir þaS aS
rýra skerf þann, sem fuglunum er ætlaSr.“
Annar þjónn fór á staS.
„Hvílumst nú.“
SíSan kom Ilderim sér fyrir á legubekknum einsog
kaupmenn á þessarri tíS sitja á ullar-ábreiSum sínum á
sölutorginu í Damaskus; og er hann var nógu vel kominn
í ró, hætti hann. aS greiSa skeggiS og mælti alvörugefinn:
„Þótt þú sért gestr minn, hafir drukkiS meS mér svala-
drykk minn og sért í þann veginn aS bragSa á borSsalti
mínu, þá ætti þaS þó ekki aS vera því til fyrirstöSu, aS.
eg leyfi mér aS leggja fyrir þig spurning. Hver ertu?“
Ben Húr kippti sér ekkert upp viS þaS, þótt all-fast
væri á hann staraS, en svaraSi: „ímyndaSu þér ekki, aS
eg snúist léttúSlega viS spurning þinni, sem er í alla staSi
eSlileg; en hefir aldrei svo staöiö á fyrir þér á æfi þinni,
aS þaö hefSi veriS glœpr á móti sjálfum þér, ef þú heföir
svaraö annarri eins spurning?"
Ilderim svaraSi: „Jú — þaS sver eg viS dýrðarljóma
Salómons. AS ljósta einhverju upp, sem leynt á aS fara
og snertir mann sjálfan, getr strtndum veriS engu síör sví-
virðilegt en aS fara svo meS leyndarmál þjóðflokks þess,
sem maðr tilheyrir."
„Haf þökk, kæra þökk, herra sjeik!"—mælti Ben Húr
hátt. „Ekkert svar hefði getaS verið þér samboSnara.
Nú veit eg, aS þú vilt aðeins fá trygging fyrir þvi, aS ó-
hætt sé aS gjöra mér þann greiöa, sem eg em kominn til aS
biðja um, og aS sú trvgging skiftir meira málj fyrir þig, en
þaS, hvernig persónulega stendr á fyrir mér, vesalingi."
Sjeikinn hneigSi sig uppá þetta, og Ben Húr flýtti
sér aS framfylgja máli sínu enn meir.
„Fyrst og fremst vilda eg þá mega segja þér“ —
mælti hann—, „að eg em ekki Rómverji, þótt nafn mitt,
sem þú hefir fengið aS heyra, virSist benda til þess.“