Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 32

384
,,Heyrirðu þaö, Kajus?“ — mælti Messala. „Hann er
ungr, snáSinn — einn; hann er í framan einsog Rómverji—
tveir; hann vill helzt ganga í GySings-gervi—þrír; og í
glímuskólanum afla menn sér frægðar og fjár, þá er því
er aö skifta, ef þeir hafa vöðvastyrk svo mikinn, sem til
þess útheimtist aS varpa hesti um koll eSa velta vagni—
fjórir. Og, Drúsus ! veittu nú vini mínum aftr hjálp. Ef-
laust hefir Arríus þessi tamiS sér þá list aS skifta um
málróm; aS öSrum kosti gæti hann ekki komiS eins tvö-
-faldr fram og hann gjörir — Gyöingr í dag, Rómverji á
morgun; en hefir hann lika tileinkaS sér hina auSugu tungu
Aþenu svo, aS hann geti allt eins talaS á því máli?“
,,Já, Messala! svo hreina grísku talar hann sem væri
hann einn þeirra, er keppa um verSlaun í Isþmus-leikjun-
um."
..HlustarSu á, Kajus?“ spurSi Messala. „Hann er til
þess hœfr, náungi sá, aS heilsa konu á grísku — jafnvel
Aristomake sjálfri, aS því er þaS snertir—; og eftir því,
sem mér telst til, eru þar fimm. HvaS segir þú?“
„í>ú hefir fundiö manninn, Messala góör!“ -— svaraði
Kajus; — „eöa aö öSrum kosti er eg ekki meS sjálfum
mér.“
„Fyrirgeföu, Drúsus! — og þiö allir, — aö eg tala
svona óljósf' — mælti Messala á þann ljúfmannlega hátt,
sem hann hafSi tarniS sér. „Eg get vitnað til guSa þeirra
allra, sem sóma síns gæta, að mér er ekki um aö freista
þín svo, aö þér liggi við aö sleppa kurteisinni; en kondu
mér nú til liSs. Sko!“ — nú lagði hann aftr hönd sína á
teninga-eskið og hló — „sko — svona fast held eg spákon-
unum og dularmáli þeirra! Eg ímynda mér, aS þú hafir
í orðum þínum átt við einhvern leyndardóm í sambandi
viS komu sonar Arríusar. SegSu mér um það.“
„Þaö er ekki neitt, Messala! alls ekkert" — svaraði
Drúsus; — „barna-æfintýri. Þá er Arríus hinn eldri var
i herförinni á hafinu móti víkingunum, var hann barnlaus
og ókvæntr; en er hann kom aftr, haföi hann meö sér svein
—þann einmitt. sem við ertim um aö tala ; — og degi síSar
tók hann sveininn sér í sonar staS.“
„Tók hann sér í sonar staS !“ — hafði Messala upp
eftir honum. „ÞaS vita guðirnir, aö þú frœðir mig heldr
en ekki, Drúsus! Hvar fann dúumvírinn sveininn? Og
hverra manna vrar hann?“
„Hver annar en hinn ungi maSr, Arríus, sjálfr myndi
geta svaraS þér, Messala? Dúumvírinn — hann var þá
aðeins tríbún — missti galeiðu sína í sjóbardaganum. Skip
e'tt, sem snúiö var aftr, fann hann og annan mann á flaki,