Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 46

39§
„Drottinn sendi þig til mín við Lindina í dag“ —
mælti hann með titrandi rödd og rétti út hönd sína a<5 Ben
Húr—, ,,og hann sendi þig til mín nú. Eg þakka hon-
um, og vegsama þú hann, því af náð hans em eg þess um
kominn að veita þér mikil laun, og þau laun skalt þú fá.
Bikarinn er þín eign; haltu honum."
Ben Húr tók aftr við gjöfinni, og Balthasar, sem sá á
andliti Ilderims, að honuni var spurning í hug, skýrði hon-
um frá þvi, sem kom fyrir við Lindina.
„HvaS er að tarna!“ — sagði sjeikinn við Ben Húr.
„Þú minntist ekkert á þetta við mig, og gat þó ekkert
betr mælt með þér, ef þú hefðir látið mig um það vita.
Em eg ekki Arabi, og sjeik kynþáttar míns, með tugum
þúsunda, er mér lúta? Og er hann ekki gestr minn? Og
er það ekki samkvæmt lögmáli gestaréttarins. að sérhvað
gott eða illt, sem þú gjörir gesti mínum, er sama sem gjört
væri mér? Hvert ættir þú að fara eftir launum annað en
hingað ? Og hvers hönd að veita launin önnur en mín ?“
Áðr en hann hafði talað út var rödd hans orðin hveþ
og hvöss.
„Göfugi sjeik! gjörSu svo vel aö hlífa mér. Eg kom
ekki hingaö eftir Iaunum, hvorki smáum né stórum; og til
þess að.enginn ætli, að mér hafi dottið slíkt í hug, skal
eg taka fram, að hjálp sú, er eg veitti þessum ágæta manni,
myndi allteins hafa verið látin lítilmótlegasta þjóni þínum
í té.“
„En hann er vinr minn, gestr minn, — en ekki þjónn
minn; og sérðu ekki í þeim mun, sem þar er á, velþóknan
hamingjunnar?"' Síðan bœtti sjeikinn þessu við og talaði
þá til Egyptans: „Eg segi þér það enn, og sver það við
dýrðarljóma guðs, aS hann er ekki Rómverji."
Meö þeim ummælum vék hann sér burt og beindi at-
hygli sinni að þjónunum, sem voru i þann veginn aS ljúka
undirbúningi kvöldverðarins.
Lesendr, sem muna sögu Balthasars einsog hann sagði
hana sjálfr við samfund þeirra félaga í eyðimörkinni,
skilja víst vel, hver áhrif það muni hafa haft á það göf-
tigmenni, er Ben Húr lét slíka ósérplœgni í Ijós. Menn
minnast þess, að hann gjörði sér engan mannamun í kær-
leiks-framkomu sinni; hinsvegar var endrlausnin, sem
honum var heitin til launa — endrlausnin, sem hann beið
eftir—-, allsherjar frelsan. Játning Ben Húrs hljómaði
því í eyrum hans sem bergmál úr eigin brjósti. Balthasar
fœrðist honum Iítið eitt nær og talaði til hans ofr einfald-
’ega: . . .
„Hvernig sagði sjeikinn eg ætti að nefna þig? Eg
ímynda mér, að það hafi verið rómverskt nafn.“