Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 7

Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 7
359 ai* dýrðar g*uðs, sjá lítið af dýrð lians. Þeir missa sjón- ar á því, sem aðal-atriðið er. Hann lifði guði til dýrð- ar af því liann með lífi sínu öllu og anda sínum opin- beraði náð guðs. Hann kom til þess að snúa mönnun- um til guðs og gjöra þá að nýjum mönnum, er gæfi guði dýrðina, og líf þeirra að nýju lífi, er opinberaði dýrð guðs. Með Jesú Kristi er nýtt lífsafi komið í lieiminn og er í lieiminum, kraftr náðar guðs til banda öllum, sem trúa vilja á Jesúm Krist. Þeir allir, sem lilutdeild fá í því lífsafli, fá löngun til þess að gefa guði dýrðina. í þeim lifir Jesús guði til dýrðar. Fyrir Jesúm Krist kappkosta þeir að lifa guði til dýrðar. Þeir vita, að allt gott, sem þeir gjöra, og öll blessan, sem frá þeim kemr, er guði að þakka, náð lians einskærri og óverð- skuldaðri. A sig vilja þeir ekki að sé bent, nema til þess að benda á dýrð náðar guðs við syndugan mann. Því Soli Deo tíloria, guði einum sé dýrðin, er einkunnar- orð þeirra. Ekki af því, að þeir hafi lært það og vilji nú sýna sjálfa sig, heldr af því það lýsir því, sem býr í hjarta þeirra. Öll könnumst vér við söguna um þá tíu líkþráu menn, sem Jesús læknaði. Aðeins einn þeirra sneri aftr, lofaði guð með hárri raust og féll til fóta Jesú, og þakkaði honum. Þá sagði Jesris: Urðu ekki þeir tíu hreinir ? Hvar eru þeir níu? Yoru engir, sem sneru aftr til ])ess að gefa guði dýrðina, nema þessi útlend- ingr? (Lúk. 17, 11-19). Það tók á liann að sjá, að hjálp lians hefði komið aðeins einum til þess að gefa guði dýrðina — hann, sem vildi koma öllum til þess, er nutu hjálpar hans, einsog saga þessi sýnir svo vel. Kunnug mun líka önnur saga vera irr Gjörðahók postulanna, þótt líklega sé ekki eins kunn. Hún er um Heródes Agrippa konung fyrsta, sonar-son Heródesar mikla (,,barnamorðingja“), sem rappi var, þegar Jesús fœddist, en bróðurson Heródesar Antípas, sem kernr við píslarsögu frelsarans. Yið tœldfœri eitt, sem frá er sagt, klæddist hann konungsskrúða, settist í hásætið og liélt rœðu. Lýðrinn, sem hlustaði á, annaðhvort af því
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.