Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 41

393
þeirra því styttri sem þeir veröa færri!“ — mælti sjeikinn
meS œstri tilfinning einsog væri hann aS hrinda af sér
svívirðilegum áburði — „þeir munu segja þér, að hestar
vorir, sem bezt eru ættaðir, sé upprunnir í Nesæa-afrétti í
Persalandi. Guö gaf Araba þeim, er fyrstr allra var uppi,
takmarkalausa sandfláka meS fjöllum nokkrum trjálausum
og stöku brunnum hér og hvar meb beisku vatni í, og sagði
viö hann: ‘Lít hér land þitt!’ Og er mannauminginn tók
aö kvarta, aumkaöist hinn almáttki yfir hann og tók aftr
til máls, segjandi: ‘Ver hughraustr! því eg skal veita þér
helmingi meiri blessan en öllum mönnum öörum.’ Arabinn
heyröi þetta og gjörði guöi þakkir, og lagði síöan á staö í trú
til þess aö leita blessanina upp. Hann feröaöist fyrst útaö
landamærum í allar áttir, en hafði ekkert uppúr því feröa-
lagi; síöan ruddi hann sér braut útí eyðimörkina og hélt
]>ar lengra og lengra —og í hjarta auönar þeirrar. var ey
ein grœn og næsta fögr á aö líta; og sjá! — í þeirri ey
miöri voru tvær hjarðir, úlfalda-hjörð og hestahjörð!
Hann tók þessu með fögnuði, og fór vel og samvizkusam-
lega með skepnur þeirra, svo sem beztu gjafir guös, Og
í grœnu eynni eru allir hestar á jörðinni upprunnir; einnig
tii Nesæa-afrétta breiddust þeir út, og norðr á bóginn til
dalanna skelfilegu, sem næðingarnir úr hafi hinna köldu
storina blása stööugt um. Lfa ekki sögu þessa; en ef þú
gjörir þaö, þá mæli eg um og legg á, að kynjakraftr vernd-
argrips hríni aldrei framar á neinum Araba. En annars
skai eg fœra þér heim sanninn um þetta mál.“
Hann kiappaði lófum saman.
„Fœröu mér ættartölu-skrár kyn.þáttarins" — inælti
hann við þjón einn, sem tafarlaust fór að reka erindi sitt.
En meðan sjeikinn beið, lék hann sér við hestana,
klappaði þeim á vangana, greiddi ennis-toppa þeirra meö
fingrunum, og gaf hverjum um sig merki til minja. Allt í
einu komu svo sex menn inn og héldu á kistum úr sedrus-
víð, meö látúns-umgjörð ]>eim til styrkingar og hjörum og
lás úr sama málmi.
„Eg ætlaðist ekki til“ — mælti Ilderim, er þeir höfðu
látið kisturnar allar niðr við legubekkinn—, „að það væri
komið með þær allar; eg átti aðeins við ættartöluskrár
hestanna — þá kistuna einungis. Opnið hana, en farið
aftr meö hinar.“
Kistan var opnuð, og sýndi það sig þá, aö í henni var
fjöldi fílbeinsspjalda, sem þrædd voru saman á hringi úr
silfrvír; á hverjum hring voru nokkitr hundruð, því spjöld-
in voru skænis-þunn.
„Mér er það kunnugt. sonr minn!“ — mælti Ilderim
utn leið og hann handlék nokkra af hringum þessum—,