Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 27

379
aSal-maÖrinn í samsætinu, sem lokið var, og ef til vill veit-
andi. Ekki hafSi víniS haft nein áhrif á hann önnur en
þau aS auka fegrS lians, sem var í mesta máta karlmann-
leg aö rómverskum hætti; hann bar höfuSiS hátt; á vörum
hans og kinnum kom út sterkr roSi; augu hans glóSu;
hann gekk í snjóhvítri skikkju meS stórum fellingum;
hinsvegar var göngulag hans í þeim búningi svo, aS hann
virtist alltof valdalegr, úr því aS hann var hvorki drukk-
inn né heldr keisarinn sjálfr. Hann gekk aS borSinu og
kom sér og félögum sínum þar tafarlaust fyrir meS lítilli
hœversku og án nokkurra afsakana; og er hann loks hafSi
numiS þar staSar og leit vfir borSiS og leikendrna, sem
fyrir voru, sneru þeir sér allir aS honum og létu til sín
heyra eitthvaS, sem líktist fagnaSarópi.
,,MessaIa ! Messala !“ — œptu þeir.
Þeir, sem álengdar voru, tóku þarsem þeir stóSu
undir ópiS, er þeir heyrSu þaS. Hóparnir leystust upp allt
í einu; leikirnir hættu, og menn þyrptust nú saman í saln-
um niiSjum.
Messala kippti sér ekki upp viS læti þessi, en lét þó
tafarlaust til sín hevra þaS, er bar vott um vinsældir hans.
„Sæll, Drúsus, vinr minn — mælti hann til þes-=, er
veriS hafSi aS leik næst honum hœgra-megm; — „sæll
þú ■— og upp meS spjöldin snöggvast."
Hann lyfti vaxspjöldunum upp, renndi augum yfir
þaS, sem þar var ritaS til minnis um leikféS, og slengdi
þeim svo niSr.
„Denarar, aSeins denarar — smápeningar þeir, sem
ökumenn og slátrarar hafa handa á milli“ — mælti hann
og hló háSslega. „Hjálpi oss öllum Semele hin drukkna!
— aS hugsa um þaS, hvernig komiS er fyrir Róm, þarsem
keisaramenni sitr nótt eftir nótt bíSanda eftir hamingjunni,
en hreppir loks ekki annaS úr þeirri átt en auvirSilegan
denar !“
Afsprengr Drúsus-ættar roSnaSi uppí hársrœtr viS
þessi orS, en á þá, sem viS voru staddir, höfSu orSin þau
áhrif, aS þeir hnöppuSust utanum borSiS enn þéttar en
áSr og œptu: „Messala! hann Messala!“
„Þér, menn frá Tíber-á!“ — hélt hann áfrarn um leiS
og hann þreif eski eitt meS teningum í úr hendi eins þar
nálægt honum — „hver myndi mestrar hylli njóta hjá guð-
unum? Rómverskr maSr. Hver er sá, sem setr þjóSunum
lög? Rómverskr maSr. Hver sá, sem meS sverS í hendi
hefir alheims-yfirráSin ?“
Allir voru þeir félagar fljótir til aS láta hrífast, og
þessi hugsan var þeim nálega meSfœdd; á sama augabragSi