Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 47

399
„Arríus, son Arríusar."
„Og- þó ert þú ekki Rómverji."
„Allir ættmenn mínir voru GySingar."
„Voru Gyðingar — sagðirðu það? Eru þeir ekki á
lífi?"
Spurningin l)ar vott uni næma eftirtekt, þótt hún væri
blátt áfrarn; en Ilderim losaði Ben.Húr við að svara henni.
„KomiS !“ — mælti hann til þeirra; „málsverðrinn er
til.“
Ben Húr rétti Balthasar handlegginn og leiddi hann
að borðinu, og komu þeir sér þar brátt fyrir á dúkunum,
sem undir þá voru breiddir, að austrlenzkum sið. Þeim
voru fœrðar þvottaskálar, og þóu þeir sér svo um hendrn-
ar og þerrðu; að nterki gefnu af sjeiknum hættu þjónarnir
við verk sitt og Egyptinn bar þessi bœnarorð fram með
skjálfandi rödd og heilagri tilfinning:
„Þú, faðir allra, guð! — það, sem vér höfum hér, er
frá þér. Þigg þakkargjör‘5 vora og blessa oss, svo vér
fáum haldið áfram að gjöra þinn vilja."
Þafö var sama bœnin, sem hinn góði maðr hafði borið
fram með þeirn brœðrum hans, Kaspar hinum gríska og
Melkíor Flindúa; töluðu þeir þá sína tunguna hver, en
það tungnatal haf'öi í för með sér undr hinnar guðlegu
návistar viS máltíðina í eyðimörkinni mörgum árurn áðr
en hér var komið í sögunni.
Borðið, sem þeir svo tafarlaust gengu að, var, svo sem
menn geta ímyndað sér, auðugt bæði að aðal-réttum og
sælgæti því, er mest þótti til koma í Austrlöndum; meðal
þess, er fram var borið, voru kökur nýbakaðar, garðávext-
ir, kjöt tómt, ýmislega matreitt, samblönd kjöts og grað-
ávaxta, kúamjólk, hunang og smjör; tekið skal fram, að
allt þetta var etið eða drukkið án allra borðáhalda, er nú
tíðkast, — engir hnífar eða gafflar, engar skeiðar, engir
bollar eða diskar; og meðan á þessum þætti máltíðarinnar
stóð, var lítið sagt, því rnenn voru hungraðir. En meðan
verið var að snæða eftirmatinn, var það á annan veg. Þeir
þóu sér aftr um hendrnar. tóku af sér kjöltudúkana. og
eítir að sett hafði verið á borðið að nýju, og áköfustu
matarlystinríi var fullnœgt, voru þeir til þess búnir að eiga
samrœður og hlusta á.
Nú með því að í samsæti þessu voru þeir menn, er
vér könnumst við — Arabi, Gyðingr og Egypti—, sem allir
jafnt trúðu á einn guð, gat á því tímaskeiði aðeins verið
eitt samrœðuefni; og hver þeirra þriggja myndi sjálfkjör-
inn til þess öðrum fremr að hafa orðið, ef ekki hann, sem
svo nálægt því hafði komizt, að honum hlotnaðist persónu-
leg opinberan guðdómsins sjálfs,—hann, sem séð hafði guð