Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 55

407
a'Ö þá cr Heródes frétti um flótta okkar, seudi hann þangaíS
ofaneftir menn til aíS lífláta yngstu börnin í Betlehem og
ekkert þeirra komst undan. Trú erindsreka minna fékk
sta'öfesting ; en þeir komu til mín og kváðu barniö dáiö;
það hefSi misst lífið meö sakleysingjunum hinum.“
,/Dáiö!“ — kallaði Ben Húr upp forviöa. „Dáiö —
segirðu ?“
„Nei, sonr minn! eg sagði það ekki. Eg sagði, að
erindsrekar mínir hefði sagt mér, að barniö væri dáið. Eg
trú'ði ekki þeim tíöindum þá, og eg trúi þeim ekki enn.“
„Eg þykist þá vita, að þér hafi hlotnazt einhver sér-
stök vitneskja um þetta.“
„Nei, alls ekki“ — svaraði Balthasar og leit nú ekki
lengr upp. „Andinn átti ekki að fara meö okkr lengra en
til barnsins. F^egar vi'ö komum útúr hellinum, eftir að
viö höfðum látið af hendi gjafir okkar og við höfðum séð
barnið, lituðumst við fyrst um eftir stjörnunni; en hún
var horfin, og við vissum, að við vorum látnir eftir einir.
T’að, sem hinn heilagi blés okkr síðast í brjóst — eftir
því, er mig rekr minni til—, var það, er við fengurn að
vitá, að við ættum að leita hælis hjá Ilderim."
,,Já“ —■ mælti sjeikinn og greiddi þá skeggið með
fingrunum í ákefð. „Tið sögðuð mér, að þið væruð send-
ir til mín af andanum — eg man það.“
„Mér hefir engin sérstök vitneskja hlotnazt“ — hélt
Balthasar áfram og tók nú eftir, að hryggðarsvipr var
kominn á andlit Ben Húrs; —■ „en, son minn! eg hefi
vandlega íhugað þetta, og það í mörg ár samfleytt, með
guðlegri hjálp í trúnni, og um það get eg fullvissað þig,
um leið og eg ákalla guð til vitnis um það, að sú trú er
nú hjá mér eins sterk og þá er eg heyrði rödd andans
kalla á mig við vatnsströndina. Viljir þú á mig hlusta,
þá skal eg segja þér, hvað eg hefi fyrir mér í þeirri sann-
íœring, að barnið sé á lífi.“
Það þurfti ekki annað en að líta framaní þá Ilderim
og Ben Húr til að sannfœrast um, að þeir voru þessu
báöir samþykkir, og var auðsætt, að þeir beittu allri orku
til að skilja, ekki síðr en hlusta á. Áhugi þeirra á því,
sem. Balthasar var að segja, breiddist út-til þjónanna,, sem
fœrðu sig nær legubekknum og stóðu þar, hlustandi á. Um
allt tjaldið var dauða-þögn.
„Við þrímenningar trúum á guð.“
Balthasar hneigði höfuðið, er hann mælti þetta, og
tók svo aftr til máls:
,;0g hann er sannleikrinn. Orð hans er guð. Fjöllin
geta að dufti orðið og höfin þurrkuð upp af sunnanvindun-