Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 54

40 6
ina engu varöa, og að hann skyldi aldrei fyrr en nú hafa
heyrt þessi tíöindi, þá risu á þessu augnabliki uppi huga
hans tvær spurningar, sem allt snerist um, það er á þesst)
skeiöi sögunnar var aö ööru leyti œskilegt aö vita:
Hvar var barnið þá?
Og hvert var verk köllunar þess?
Eftir að hann hafði borið fram afsakanir fyrir því að
hafa gripið fram-í, hclt hann áfram með að spyrja Balt*-
hasar um það, hvernig hann liti á það eða það, og var
Balthasar alls eigi ófús að láta til sín heyra.
SEXTÁNDI KAPITULI.
Boðskapr Balthasars.
„Gæti eg aðeins svarað þér“ — mælti Balthasar með
hinni hreinskilnu, guðrœkilegu alvöru, sem honum var svo
eðlileg—, „vissi eg aðeins, hvar hann er, ó! þá myndi eg
ekki verða lengi á mér með að fara á fund hans. Hvorki
höf né háfjöll myndi hefta för mína.“
„Þú hefir þá leitazt við að finna hann?“ — mælti Ben
Húr spyrjandi.
Um andlit Egyptans lék bros.
„Það, sem eg fyrst setti mér fyrir, er eg var kominn
burt úr fylgsni því, er mér var veitt í eyðimörkinni" —
Balthasar renndi þakldátu. auga ti! Ilderims um leið og
hann mælti þetta—, „var að verða þess vís, hvað orðið hefði
af barninu. En svo leið heilt ár, að ekki áræddi eg að fara
sjálfr upptil Júdeu, því Heródes var enn við völdin með
morð í huga sem fyrr. í Egyptalandi átti eg fáeina
kunningja, sem við komu mína þangað aftr trúðu
undrum þeim, er eg sagði þeim að eg hefði séð og
heyrt — fáeina vini, sem fögnuðu yfir því með mér,
að frelsari væri fœddr ■— fáeina, sem aldrei urðu
leiðir á að heyra söguna. Nokkrir þeirra urðu mér sam-
ferða, er eg brá mér upptil Júdeu til að skyggnast eftir
barninu. Þeir fóru fyrst til Betlehem, og fundu bæði
khan og helli; en ráðsmaðrinn var burtu — hann, er setið
hafði við hliðið nóttina, sem barnið fœddist, og nóttina
sömu, sem við kornurn eftir leiðbeining stjörnunnar. Kon-
ungr hafði tekið hann þaðan, og hann sást ekki framar.“
',,En þeir fundu þó eflaust einhver sannindamerki" —
mælti Ben Húr með ákafa.
„Jú, sannindamerki blóði lituð — þorp í sorgarbún-
ingi; mœðr, sem grétu hörnin sín litlu. Þú verðr að vita,