Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 45

Æfintýiri iQftir J- Magnús Bjarnason. ..
Það var um vorið í leysingum.
Fljótið rann frá norðri til suðurs.
Mitt á milli óss og upptaka fljótsins var
afarmikill foss. Hann var nefndur
“Þjóðafoss”- Það var ennlþá breið ís-
spöng við upptök fljótsins. Við og
við brotnuðu úr henni stórir og smáir
jakar, og rak þá fyrir straumnum of-
an fljótið. Það söng ömurlega í
spönginni í hvert sinn, þá er jaki
brotnaði úr henni og flaut í burtu-
“Við ,'komum aftur!” sögðu jak-
arnir einum rómi. “Við komum aft-
ur, móðir góð, og fyilum í skörðin!”
En spöngin vissi það vel, að þeir
mundu aldrei koma aftur, því að ferð
þeirra var heitið suður að Þjóðafossi,
en þar týndust ailir jakar.
Og jakarnir bárust með straumfall-
inu suður, suður, s u ð u r! —
Straumurinn var altaf að verða
þyngri, veðrið varð heitara, og vatn-
ið volgnaði meir og meir.
“Við komum aftur!” sögðu stærstu
jakarmr, þegar þeir voru kommr góð-
an spöl. En þeir voru ekki eins dig-
urróma og áður.
Og þeir tóku nú eftir því alt í einu,
að þeir voru að verða litlir vexti, og
að minstu jakarnir voru ekki lengur
til — voru orðnir að vatni.
Þeir litu til baka. En þeir eygðu
ekki Iengur hana móður sína — ís-
spöngina-
“Við komum!” hrópuðu stærstu
jakarnir, sem í rauninni voru nú orðn-
ir harla litlir. “Vertu óhrædd, móðir
góð, við komum!”
Eikitrén á bökkunum báðumegin
brostu í kampinn. Þau vissu, hvað um
jakana mundi verða. Þau höfðu stað-
ið þarna í heila öld og séð sama jaka-
hlaupið á hverju vori, en höfðu aldrei
séð neinn jaka berast til baka móti
straumnum frá Þjóðafossi.
Straumfallið varð altaf stríðara og
þyngra, eftir því sem sunnar dró. Það
heyrðist þungur og dimmur vatnanið-
ur í suðurátt. Þjóðafoss var skamt frá
og féll fram af blágrýtishömrum með
meira vatnsmagni en þúsund Níagara-
fossar.
Vesalings jakarnir voru nú orðnir
fáir og — smáir.
“Við kom—um!” sögðu aumingj-
arnir Iitlu um leið og þeir bárust fram
af fossinum. Og röddin var eins og
andvarp deyjandi álftar, og enginn
heyrði það nema andvarinn, því að
drunurnar í Þjóðafossi gleypa öll hljóð
— jafnvel gný og skruðninga skrugg-
unnar.
Og hringiðan fyrir neðan fossinn,
hviklynd og ofsakát, steig dansinn
hvíldarlaust daga og nætur, og kysti
alla, sem fossinn hafði fleygt yfir blá-
grýtis-hamrana — kysti alt kossi
gleymskunnar- En ís-jakana hafði
hún aldrei séð né heyrt. — Þeir voru
allir orðnir að vatnsdropum, og þekt-
ust ekki frá öðrum vatnsdropum f
hinu straumharða, skolmórauða stór-
fljóti.