Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 52

50
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
og væri öllum, sem kyntust honum,
sérkga hlýtt til hans, en að hann væri
fremur ómannblendinn og fálátur.
Svo kom sá dagur, sem eg hafði
til tekið. Kvöldið áður kom sendi-
maður herra Carsons, ög var það sami
unglingurinn, sem komið hafði með
bréfið. Hann kom ríðandi á brúnum
hesti og hafði annan hvítan í taumi.
Var mér æltlaður 'hvíti hesturinn. Hann
var einhver hinn ágætasti reiðhestur,
sem eg 'hefi séð, eldfjörugur og út-
haldsgóður, en þó þýður og viðráðan-
legur.
Við ‘lögðum af stað frá Ashcroft
snemma morguns. Þá var skýjað loft
og köld gola á norðan. — Það var
seint í septembermánuði. E'ftir að við
vorum komnir yfir brúna á Thomp-
sonsfljótinu, lá leið okkar í fyrstu um
htal gráa, skóglausa hóla og sefi-
vaxnar, djúpar dældir, og var leiðin-
legt mjög að fara þann veg. En þeg-
ar á leið daginn, fór útsýnið að breyt-
as't, og komu nú í ljós smátt og smátt
hálsar vaxnir s'kógi og grösugir dalir,
smávötn og lækir og fögur sveitabýli,
og sást þar víða “fénaður drejfa sér
um græna haga”.
Fylgdarmaður minn hét Dominík,
;af ítölskum ættum. Hann var á átj-
ánda ári, fríður sýnum, heldur smár
vexti, en knálegur. Hann talaði mjög
fátt við mig, en svaraði þó þýðlega,
þegar eg ávarpaði hann. Og hann
mælti á góða ensku. Svör hans voru
samt mjög stutt og á stundum tvíræð,
einkum ef eg spurði hann um herra
Carson og heimilis-ástæður hans.
“Herra Car'son er stór,” sagði Dominík
æfinlega, þegar eg nefndi húsbónda
hans á nafn. “Er hann þá stór í lund?”
spurði eg einu sinni. “Hann er bara
stór,” svaraði Dominík. “Er hann
stór í öllum skilningi?” sagði eg.
“Stór!” sagði Dominík. — Og svo
kom löng þögn. -— Eg spurði hann
einu sinni, hvort hann þekti marga ís-
lendinga. “Eg hefi aldrei séð fslend-
ing,” sagði Dominík. “Er þó ekki ein-
hver fslendingur í nágrenni við þig?”
spurði eg. “Enginn,” svaraði Dom-
iník. “Þú hefir ef til vill aldrei vitað,
að íslendingar voru til?” sagði eg.
“Aldrei,” endurtók Dominík. — Nú
kom aftur Iöng þögn. Og eg fór að
hugsa margt.
Und:r kvöldið komum við niður í
fagran dal allstórann, sem lá frá austri
til vesturs. Á rann eftir dalnum, og
var mikið graslendi báðumegin við
han'a. Sauðfé, nautgripir og hestar
voru á beit þar á grundunum. En í
skógarlundi í nyrðri íhlíðinni stóð hvítt
og reisulegt íbúðarhús úr timbri, og
skamt frá því voru nokkur úthýsi, og
voru þau öll rauð á lit. Var þetta bú-
garður herra Carsons og minti mig á
hin fornu íhöfuðból á fslandi.
Þegar við vorum næstum komnir
heim að íbúðarhúsinu, gætti eg að því,
að maður stóð við hliðið á girðing-
unni, sem var í kringum húsið, og hélt
hann á sjónauka í vinstri hondinni.
Maður þessi var á að gizka um
fimtugt. Hann var í hærra lagi með-
almaður á vöxt og 'kraftalegur, dökk-
ur á brún og brá og alskeggjaður.
Andlitið lýsti óbifanlegri staðfestu og
einbeitni og sýndi, að hann var vel til
foringja fallinn. Augun voru þó frem-
ur daufleg, eins og hann hefði vakað
nóttina áður, eða væri við öl, en þau
báru sam't vott um það, að maðurinn
væri hygginn vel og athugull með af-
brigðum og sérlega dulur. Hann var