Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 53

HERRA KARSON
5!
þokkalega til fara og hafði vafið um
sig skozkum trefli. — Og þetta var
herra Carson.
Um leið og eg steig af baki, 'kom
hann til mín, tók mjög vingjarnlega í
hönd mína og bauð mig velkominn.
Fylgdi hann mér strax inn í húsið, en
Dominík fór burtu með hestana, eftir
að hafa fengið húsbónda sínum dálít-
inn blaðaböggul.
Eg dvaldi á búgarði herra Carsons
í tvo daga og þrjár nætur í bezta yfir-
læti. Var farið með mig eins og eg
væri stórhöfðingi og aldavinur hús-
bóndans, og var ekkert til sparað að
láta mér líða sem allra bezt. Eg tók
strax eftir því, að flest-alt vinnufólk
herra Carsons var af Indíána-ættum.
Aðeins einn vinnumaður var hvítur,
og það var Dominík; og svo sá eg þar
tvær hvítar konur — var önnur frem-
ur ung, en hin nokkuð roskin — og
voru þær báðar af ítölsku bergi brotn-
ar, að líkindum móðir og systir Dom-
iníks.
Fyrsta kvöldið, sem eg var þarna,
talaði herra Carson við mig um ýmis-
legt, en mintist ekkert á Islendinginn,
sem hann hafði getið um í bréfinu,
enda vorum við aldrei eitt augnabli'k
einir það kvöld, því að húsið var fult
aif gestum. Nokkrir voru fyrir, þegar
eg kom, og tveir eða þrír komu síðar
um kvöldið og voru þar nætursakir.
Og alt voru það málmnemar og hjarð-
menn — sumir þeirra verulega í-
skyggilegir — og allir virtust þeir eiga
brýnt erindi við herra Carson. — Dag-
inn eftir að eg kom, bar enn tvo gesti
þar að garði; voru það lang-ferða-
menn og sátu á tali við herra Carson
langt fram á nótt. Næsta dag þar á
oftir reið hann með þeim spölkorn
suður á hálsana, og lagði sig svo fyrir,
þegar hann kom heim aftur, og svaf
alt til sólarlags. En þegar kvöldverði
var lokið (það kvöld), bauð hann
mér inn í dálitla stofu, selm var áföst
við svefnherbergið hans, vísaði mér til
sætis í mjúkum hægindastól, settist
svo gagnvart mér og rétti mér Havana
vindil af beztu tegund.
“Þá loksins fæ eg nú næði til að
tala við þig,” sagði herra Carson, og
það var skozkur hreimur í málróm
hans. “Eg hefi verið svo önnum kaf-
inn síðan þú komst hingað, að eg hefi
ekki haft tíma til að bjóða þér vind-
il, hvað þá meira.”
“Það he'fir verið gestkvæmt hér
þessa daga,” sagði eg.
“Já, það berast hingað ávalt margir
gestir með jafndægrastraumunum,”
sagði herra Carson. “Hús imitt er í
þjóðbraut, og þess vegna koma hing-
að fleiri en boðmr eru. 'Og maður
verður æfinlega að sinna óboðnu gest-
unum fyrst.” Hann kveykti í vindli,
hallaði sér aftur á bak í stólnum og
horfði á mig.
Herra Carson,” sagði eg, “hvern-
ig fékstu að vita, að eg er íslending-
9**
ur-
“Einn vina minna í Ashcroft komst
að því á einhvern hátt og lét mig vita
það,” svaraði herra Carson.
“Þú mintist á íslending í bréfinu,”
sagði eg eftir stundarþögn.
“Já,” sagði herra Carson og blés frá
sér tóbaksreyknum með mestu rósemi.
“Og eg þarf endilega að segja þér
nokkuð honum viðvíkjandi.”
“Er það alvarlegt málefni?” spurði
eg-
“Ef til vill ekki svo mjög alvarlegt,