Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 57

IIEKR A KARSON
það farið svo, að yrði pilturinn ein-
hverntíma fyrir líku slysi og haustið
1885, að hann þá ált í einu myndi
það, sem hann væri nú búinn að
gleyma; en þá að líkindum mundi
hann gleyma öllu, sem hann vissi nú,
og væri hann þá alveg eins i'lla stadd-
ur — ef ekki ver. — Hurfu þeir Flan-
igan vestur aftur til fjallanna. Unnu
þeir um hríð við járnbrautina, ien fóru
svo í gull-leit norður í fjöllin í British
Columbia, og síðar til Klondyke. Og
seinast settust þeir að hér í dölunum.
— Og altaf er Islendingurinn eins,
hvað minni hans snertir. En þó eru
tvær myndir við og við að gera vart
við sig í huga hans. Það eru tvær
kvenmannsmyndir. Er önnur af rosk-
inni 'konu, en hin er af stúlku um tví-
tugt. Og í hvert sinn, sem myndir
þessar koma frarn í huga hans, verður
hann sérlega hnugginn og órólegur.
Hann fyllist þá einhverri brennandi
þrá, en getur þó ekki gert sér grein
fyrir því, í hverju sú þrá er fólgin. —
Nú í mörg ár hefir hann reynt til að
komast að því, hvort nokkur ungur
íslendingur hafi horfið skyndilega ár-
ið 1885, en enginn, hvorki á Islandi né
í Ameríku, hefir getað gefið neinar
upplýsingar því viðvíkjandi. — Og
svo er saga þessi á enda.”
“Og hvar býr þessi Islendingur
nú?” sagði eg.
“Hann býr hér.”
“Á hann þá heima í þessu húsi?”
“Hann er eigandi þessa húss,” svar-
aði herra Carson; “því að eg er þessi
íslendingur, sem eg hefi verið að segja
þér frá — eg er þessi ógæfusami ís-
lendingur, sem rataði í það fáheyrða
æfintýri, að gleyma og glata með öllu
um tuttugu árum af æfi íminni.”
55
“En þú sagðir, að íslendingurinn
hefði nefnt sig John Johnson.”
“Já, svo er mér sagt,” sagði herra
Carson; “en nokkru eftir að eg rakn-
aði úr öngvitinu, þá fanst mér eg heita
Carson eða Karson, og eg hefi gengiS
undir því nafni síðan.
Við þögðum báðir nokkra stund.
“Áttu ennþá íslenzku fötin og bók-
ina,” sagði eg.
“Nei. Eg tapaði þeim norður í
Klondyke, þegar kofinn minn brann.”
Og herra Carson hnyklaði brýrnar
allmikið, þegar hann sagði þetta. Hann
gekk um gólf nokkra stund þegjandi,
en nam svo alt í einu staðar fyrir
framan mig og sagði:
“Þú efar, að saga mín sé rétt og
sönn.”
Hann sagði þetta nokkuð hranalega.
“Eg á ekkert bágt með að trúa sögu
þinni,” svaraði eg; “en mér sýnist þú
ekkert líkur íslendingum. Þú ert lík-
ari Spánverjum eða Frökkum, pg það
er skozkur hreimur í framburði þín-
»9
um.
“Eg hefi heyrt þetta fyr,” sagði
herra Carson, “og það má vel vera, að
eg sé Spánverji, eða Frakki eða Skoti.
En mér er sagt, að eg hafi verið Is-
lendingur, eða að eg hafi sagt að eg
væri Islendingur, áður en eg hrapaði í
gilinu. Og mér stendur hjartanlega á
sama, hverrar þjóðar eg er, en það
eru myndirnar af þessum konum, er
aldrei hverfa með öllu úr huga mín-
um, sem mig langar svo mjög til að
skýrist. Þessar myndir standa mér á-
valt fyrir hugskotssjónum, eins og í
hálf-rökkri og vilja ekki skýrasl. Og
innri maður minn er alla tíð að þreyta
við að koma því fyrir sig, hverjar þær
séu, þessar konur, sem hann veit, að