Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Side 72

TÍMARIT ÞJÓÐR.SKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
70
ykkur í síðasta sinn á þessum stöðv-
um. Eg iþakka ykkur ifyrir alt gott,
gamalt og nýtt. iMér fanst ætíð, þeg-
ar þið komuð á vorin og létuð til ykk-
ar tieyra, mér fanst þá adfinlega rödd
hljóma úr betri veröld. Bíbí, dírin-
dírin, sögðuð þið og segið enn. Eg
lifi a'Idrei glaðan dag í nýja landinu,
ef þið komið ekki þangað. Eg vonast
eftir ykkur og þrái röddina ykkar ljúfu
og yndislegu. Vorenglar og sumardís-
ir, sólskmsbörn og gróðurboðar!
Komið þið til mín vestur við hafið!
Ef þið komið ekki til mín, þá kem eg
til ykkar, í endurminningunni.”
Lóu-unginn tístir í egginu og vil! út
— þangað sem spóarnir vella, fug!-
arnir langleggjuðu, háfættu og spík-
nefjuðu. Svanfríður rekst eigi á
þeirra hreiður. Spóinn er kænri og
kann að hylja dyngju sína. Svanfríð-
ur þekkir listirnar hans. Hann fK’gur
af eggjum sínum, þegar óvinurinn er
í fjarska. Spóinn fer þá langan sveig
og kemur úr öfugri átt, þögull. Svo
laiigvellur ihann upp úr þurru, þegar
hann er seztur, og lætur þá móðan
mása, Iengi, lengi.
Svanfríður lætur spóann eiga sjálf-
an sig. Hún starir inn í heiðageiminn,
þar sem þúfnamergðin og skorninga-
fjöldinn sitja og Iiggja og bíða þess,
að þeim verði sómi sýndur annar en
sá, sem snjódyngjan hefir á boðstól-
um og moldrykið. Nú málar miðnæt-
ursólin hæðirnar og stráir á þær purp-
ura sínum. En sú mynd er hverful
skyndimynd, sem fer að forgörðum
næsta morgun. Svanfríður getur ekki
handtekið hana, þótt hún leggi sig í
líma. Hún fer slypp heim til sín að
því leyti, hefir endurminninguna eina
í eftirdragi, reykinn af réttunum —
draumfegurð í staðinn fyrir vöku-
myndir, skýjaborg í staðinn fyrir
handfesti.
Döggin glóir í lynginu, og ilmur frá
reyr og blóðbergi berst að vitum
Svanfríðar, þegar hún dregur andann
djúpt og sækir í sig veðrið. Hún hefir
farið fáklædd að heiman og nú kóln-
ar henni í miðnætursvalanum.
Hún snýr heim á leið, og hvílir sig
á steininum Yra. Þá raknar upp í
hugsikoti hennar einn vefur endur-
minninganna. Hann er á þá Ieið, að
eitt sinn sat hún þarna í heiðmyr'kurs-
þoku, sem gerði 'hana loðna og gráa
af úða. Hún sá ekki steinsnar frá sér,
og henni varð skelkur í brjósti við
þögnina og myrkrið. — Þá var hún
hálfvaxin og blaut í fætur af úða-
sjónum, sem var á jörðinni. Þá hljóp
hún á fjárstiginn og vissi eigi réttar
áttir. Ærnar voru þá horfnar inn í
heiðavíðáttuna, svo að þær gátu ekki
vísað veginn. Þá leit hún eftir spor-
um ánna í leirgötunni, og sá á þeim,
hvernig átti að stefna, að hún átti að
fara í öfuga slóðina, til þess að rata
heim. — Nú átti hún að stefna á sól-
ina, til þess að komast heim.
Heim! A morgun, að morgundeg-
inum loknum átti hún að vera útilokuð
frá því að geta komið heim. Henni
verður kaldara en kalt við þá hugsun.
Og geislar miðnætursólarinnar tindra
í dögginni, sem féll af augum smala-
stúlkunnar vöxnu, sem nú er orðin
barn í annað sinn. —
Þegar Svanfríður kemur heim að
bænum, fær hún sig eigi til inngöngu.
Hún er ekki syfjuð og þráir faðmlög
við náttúruna. Skamt frá bænum,
gannstætt Núpnum, rennur á djúp, err
ekki ákafa straumhörð. Þangað
1
f