Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Side 73

SVAKFRIÐUR KVEÐUR.
stefnir Svanfríður og vill horfa á
strauminn. Stundum slangrar selur
um ána, einn og einn. Nú ber svo við,
jaegar Svanfríður kemur að ánni, að
selur rekur upp höfuðið úti í miðri á
og horfir forvitnislega til stúlkunnar.
Hún tekur iþá upp rauðan vasaklút og
veifar honum. Selurinn vindur sér þá
við í hálsJiðunum og lyftir sér upp í
sama bili, svo að hann kemur hálsin-
um á loft. Svo fer hann þráðbeint
niður á endann og hverfur.
Svanfríður horlfir út á ána og renn-
ir augum eftir iðukastinu, sem gera
hringsveiflur og straumgúlpa.
Eftir litla stund kemur selurinn upp
og er nú nær en áður bakkanum þeim,
sem Svanfríður -situr á. Hún sér nú
augun í selnum, stór, gáfuleg og skín
út úr þeim forvitnin. Hún vingsar að
honum vasaklútnum og brosir rauna-
lega. “Heyrðu, frændi,” segir hún,
“komdu nær; ekki skal eg skióta þig,
né veiða þig í nót. Komdu hérna að
bakkanum og líttu á mig. Nú sjáumst
við í síðasta isinn. Eg sá hana móð-
ur þína 'herna í ánm og föður þmn
einnig, þegar eg var barn. Ef til vill
rekur þú lestina. Hér er alt drepið,
sem ætt er; þú ert hræddur að von-
um.” Þá er eins og selurinn skilji
mannsmálið. Hann gusar vatninu í
71
einni svipan, stingur sér á kaf og sést
ekki framar.
Sólin er í upprisuför úr hafinu og
Svanfríður gengur til bæjar. Heima-
rakkinn liggur uppi á baðstoifu og dill-
ar skottinu, þegar Svanfríður gengur
hjá. Maríuerlan hleypur um varpann
og tínir korn. Svanfríður brosir til
erlunnar og gengur inn í bæinn.
Steinarnir í veggjunum haifa þagað
frá því að hún var barn. Nú á Jóns-
messunóttina hafa þeir ifengið mál.
Þeir segja allir: “Eg sakna þín,
Svanfríður. Því ferðu héðan? Við
söknum þín.”
Hún gengur til baðstofu og breið-
ir sængina yfir höfuð sér. —
Aftureldingin fer yfir landið. Nú
slær klukkan þrjú. Þá vaknar hrafn-
inn, sem býr á Núpsklöpp og hrefnan
hans. Þau fljúga samstundis frá hillu
sinni — hún inn í sveit, hann út til
fjarðarins að skygnast um flæðarmál-
ið, bæði til aðdrátta. Þau breyta ékki
til um fótáferð, þó að siðvenjurnar
séu á hverfanda ihveli í mannheimi.
Rakkinn geyr á baðstofunni, þegar
krummi flýgur yfir bænum.
En út í firðinum rýkur úr gufuskipi,
svo að þokurák gerir og óhreinku slær
á silfurbjarta og gullrauða heiðríkj-
una.