Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 77

“GESTURINN”
75
“Hvað hélt læknirinn um Bekku
litlu?” — Hann leit biðjandi spurn-
ingar-augum til hennar.
“Hann sagði svona hér um bil með
berum orðum, að það mundi leysast
upp fyrir henni, þá eða þegar.” —
Peta brá skýluklútshorninu yfir augun.
“Leysast upp?” — Davíð misti
hækjuna á góifið.
“Eg kalla það. Þegar læknarnir
segja, að þeir hafi litla von, þá dreg-
ur oftast að því eina. —- Því segi eg
það: Þegar eg heyri ta’lað um ólán og
mæðu, þá dettur mér æfinlega Hólm
og Halvorsensverzlunin í hug.”
“Svo læknirinn hélt, að það mundi
leysast uþp — að við mundum missa
— En þeim getur nú skjátlast, þó
læknar séu”. — Það var ekki snefill
af sannfæring í rómnum.
“Ó, þeim skjátlast nú sjáldan, þeg-
ar svo langt er komið. — En eins og
eg heiti Petrína Pálsdóttir, þá skal Sæ-
mundur Hólm Hannesson ekki fá einn
eyri frá mér, ef Rebekka — ef —ef—
“Góða kona! Eg skil ekki, hvernig
þú ferð að k'enna verzluninni um —
þetta!”
“Nei, þú skilur ekki frekar en vant
er! Þú íékst líklega ekki lungna-
bólgu af illum aðbúnaði á einum kútt-
ernum hans, og varst víst ekki aum-
ingi fram á mitt sumar? Eg gerði það
líklega að gamni mínu, að standa við
“stampana” hans fram á síðasta mán-
uð, svo Rebekka fæddist fyrir tím-
ann, þó það væri fyrir guðs mildi og
góða umhyggju hennar Jjósu hennar,
að hægt var að halda í henni lífinu!
Þú mistir ekki fótinn við að skipa upp
úr “Víking” — ha? — Lét hann ekki
setja vél í hand-ónýtt róðrarskrifli,
svo Óli druknaði í blíðskapar veðri, af
því botninn hefir auðvitað dottið úr
bátnum? Smitaðist Bekka kanske
ekki af því, að vinna við uppskipun í
vöruskipinu hans, sem kom inn með
þrjá menn veika af skarlatssótt? Alt
okkar mótlæti sitendur í einhverju
sambandi við verzlunina; eg er ekki
svo góð, að eg ekki skelli skuldinni —
“Ef við missum — ef —”. Það
var eins og gripið væri fyrir kverkar
Daríðs. Hann ræskti sig nokkrum
sinnum, en orðin komust ekki fram á
varir hans — urðu ekki hljóðbær.
“Já, ef við missum Bekku, þá þyng-
ist í syndapoka verzlunarinnar. —
Blessaður auminginn, búin að vinna
þar í tíu ár; ekki nema rúmlega sjö,
þegar hún fór að breiða og taka sam-
♦ »
an.
Davíð þagði og horfði í gaupnir
sér; vissi, að það var árangurslaust
að reyna að sannfæra Petu um, að
annar rekti örlagaþræði þeirra en
Hólm og Halvorsens verzlunin.
Það var eins og áhugageislar bryt-
ust alt í einu í gegnum örvæntingar-
skýflókann, sem lá yfir andliti Petu.—
“Heldurðu ekki, að við ættum að láta
þjónusta hana? — Ætti eg ekki að
reyna að skreppa fram að Bergi og
tala við Halldór hómopata? — Gera
eitthvað! Ekki þetta voðalega að-
gerðaleysi og deyfð. Altaf held eg.
að það hefði verið hægt að bjarga
honum Óla sáluga, hefði Hólm tímt að
hita upp bát og senda hann út um
kvöldið, þegar þeir ekki komu heim á
venjulegum tíma. Guð einn veit, hve
oft eg hefi hrokkið upp úr fasta svefni
við að sjá blessað barnið mitt hanga á
kjölnum, alveg að þrotum kominn,
mænandi eftir hjálp. Heyrðu! viltu
ekki reyna að staulast upp eftir og