Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 79

'GESTURINN”
77
handarvana. Békka hafði fundið það
í rusli skamt frá verzlunarstjóra'núsinu.
Þaðan færðu þeir sig yfir á skeljakass-
ann með rauða silkihjartanu á lokinu,
sem Doddi í Fremstubúð gaf Bekku í
fermingargjöf. Svo sveifluðu þeir sér
yfir að fótagafli rúmsins; hikuðu
við; fóru ekki lengra.
Bekka lá með aftur augun — 'hálf-
mókti. Brjóstið titraði við hvern and-
ardrátt. Hárið — mikið og ljósgult
— var greitt upp frá enninu. Hrokk-
inn lokkur ofan til við eyrað, skalf í
hvert sinn, sem hún andaði. Hún var
óvenjulega rjóð í kinnum.
Davíð stóð rétt fyrir innan hurð-
ina og einblíndi á hana, eins og 'hann
væri að taka óafmáanlega hugar-
mynd af henni.
“Paibbi, eg er svo þreytt! Þó eg
sofni, þá er eins og eg geti ekki hvílst
— eg mókti víst þegar þú komst inn.
— Heldurðu ekki að meðölin komi
bráðum? Eg vi'ldi að eg gæti sofnað
og sofið þangað til þau koma.”
“Eg skal skreppa út og vita, hvort
eg sé ekki til 'bátsins; bið mömmu að
vera hjá þér á meðan.”
“Nei, gerðu það ekki! Mamma
hefir svo m:kið að gera. Es? ætla að
revna að sofna á meðan; þú verður
ekki lengi.”
“Jæja, lam'bið mitt,” sagði hann og
strauk um hönd hennar. Svo fór hann
fram, en skildi hurðina eftir í hálfa-
gátt.
En hún gat ekki sofnað. Það var
svo margt að hugsa um — margt, sem
hélt henni vakandi. “U-hum,” hafði
læknirinn sagt, þegar hún spurði hann,
hvort henni myndi bráðlega batna;
hann hafði sagt það sama, þegar
pabbi hennar varð fyrir slysinu, og
hann var spurður, hvort að þyrfti að
taka af honum fótinn — svo það
þýddi víst já. Það hlytu að verða
voða sterk meðöl, sem hann sendi
henni, ef batinn yrði biáður, því hún
varð þreyttari og máttminni með
hverjum deginum sem leið; og verst
þegar rann í brjóstið á henni, þá
dreymdi hana skvampið og bursta-
argið í stúlkunum við fiskistampana,
eða hávaðann þegar blautum fiski er
slett á börurnar — og hrökk upp með
dynjandi hjartslætti, þreyttari en
nokkru sinni. Að hana skyldi ætíð
dreyma það sama! Líklega var það
af því, að lítið annað hafði komist í
huga hennar, mánuðina áður en hún
lagðist — stöðugur kvíði fyrir að fara
í vinnuna.
Skelfing hafði hún verið þreytt og
lasin, einkum eftir að vinnan byrjaði
fyrir álvöru; fæturnir svo bólgnir, að
kúfurinn stóð upp af ristunum.
Mamma hennar hafði haldið það vera
kuldabólgu, en hún var alveg viss um,
að svo var ekki; þessi bólga var eins
og hvap, sá ekkert á fótunum á
morgnana.
Mikið hafði hún nú hlakkað til
sunnudaganna! Að fá að liggja á
gamla lesrubekknum allan daginn. Svo
kom kvíðinn, þegar leið á kvöldið,
þegar hún hugsaði til morgundagsins.
Oft hafði henni fundist það alveg ó-
hugsandi að fara á fætur. En þá kom
hugsunin um dýrtíðina. eins og vofa,
sem ýtti henni með föMáum hnúum
fram úr gamla legubekknum.
Aumingja mamma, sem nú varð að
fara á hverjum morgni, og standa við
stampana til klukkan fimm, og gat svo
ekki sofið fvrir gigt í bakinu. — Það
yrði auðvitað vcða vont að taka með-