Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Síða 87

VIÐHALD ÍSLENZKS ÞJÓÐERNIS
85
c’est pounoir! ” — að vilja er að gela.
Með öðrum orðum:
“Ef vér vijjum y'firleitt
eitt
Allir eitt! allir eitt! allir eitt!”
V.
Frá upphafi mannkynssögunnar vit-
um við, að hver þjóðin eftir aðra og
-samtímis öðrum, hefir beðið og grát-
Eeðið sinn guð, ihver í sínu lagi, að
viðhalda þjóðerninu og gefa sínum
vopnum sigur. En guð gengst ekki
fyrir bænum eingöngu. Þess vegna
var fundið upp á því, að færa guði
fórnir. Þar eð það einstaka sinnum ■
virtist hjálpa, varð það algengur siður,
og enginn vissi annað ráð betra til að
fá hann í lið með sér, en með fórnum.
Meðan menn ihuglsuS isér. guS sinn
venjuilegum mannilegum pörfum
gæddan_ Ihéídu þeir aS miatur ikæmi
honum 'bezt. Þeir IfaerSu honum því
uop á altariS ailla sfna beztu rétti.
Maturinm hvarif. OrSrómur gaus
stundum upp, aS prestarnir gerSu sér
goitt af steiklinni; en Iþv'í t'rúSu þó ekki
nema fláeinir vantrúaSir.
Snennr.'a hugsuSu menn sér sólina
og elldinn ýrni'st ®eim ajláflfan guS eSa
áþreiifanlega 'opinlberun guSs. Þá lá
þaS næst aS ifæra fórnina án nokkurs
milliliSs. Og éldiurinn éleikti alt sam.
an upp, og iillmurinn steig tiil himna.
Kjöt Iþótti jöngum bezli maturinn.
Þesá Vegna fanst Iflestum sem ékkert
væri bbSlegjt t:il' brennifórnar nema
'gollt, ifeitt ikjöt — it. d. iþ'ótti á dögum
•Noia hruitakij'öit hreiinia®ta afbragS.
ÞaS er brennifórn íyrir drotni og
þaklknæmiilegur ilmur; |þaS er fórn,
sem drotni lík'ar,” stendur í Ritning-
unni. En þeir, sem ihölfSu smaklkaS
mannakjöt, voru iþó á annard skoSun.
Ekkert kjöt jafnaSist á viS manna-
kjöt. Þess vegna var þaS víSa siSur,
og á sér reyndar enn staS sumstaSar í
heiminum, aS fórna lifandi mönnum
á altari þjóSguSsins. ÞaS' var þrauita-
ráSiS, þegar hvorlki íánaSist hrútakjöt
né nautakjöt, ja'frd/el |þó fórnaS væri
t. d. hur.draS eSa þúsund nautum í
einu.
ÓvíSa lesum viS um jafn gegndar-
lau.sar mannafórnir og áttu sér staS í
Kaiþagó. Okkur sýndiisit nú sem nógu
miklu væri ifórnaS meS öjlum þeim
sæg ungra, vazkra manna, sem árlega
liSu fórnardauSa fyrir föSulandiS á
vL'gvöllunum. Sú fórn var eikki tafin
neitt verSmætt oflfur eSa velþóknan-
•leg guSi Móllok—helidur svo sem sijállf-
sögS oig elkklert aS þakka. Sérsbáka
ifórn þurlíti, eins og sérstaka siælgætis-
aukagetlu á undan eSa clfitir mlálti'S. Og
hur.idruiSir cig þúsundir ungra hertek-
inna meyja og siveina urSu aS láta li'f-
iS á blótstalfanum. En þegar mikiS
var í húfi, þóitti þeitta ekkii nægja og
var þá gripiS til ættlandsins eig'in
barna. — Efniilegusiu frumburSir. elft-
iitlætli feSra og imiæSra, voru f.ærS
guSinum aS fórn — eSa réttara líkn-
eslki guSsinis. ÞaS var úr eir, manns-
búlkur meS nautirhaus. Alllt líkned'iiS
var bolt innan og */ar kynit b'ál inni í
þvff, þar til þaS varS glóar.di. og í glló-
heitt, stekjandi ifangiS á þessu eir-
llikneski færSu menn fórningjana lilf-
andi, 't’i! aS ilíSa kivEf.alfýfilri diauSa en
dæmi eru til.
MeSal viíIEþjóSa viSgangast enr.þá
mannafórnir til þjóSguSanna, ásamt
man n ak j ö'ts-á tveizllu m.