Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1921, Qupperneq 95

FÝKX'R í SPORIN.
93
þetta sama hafði 'kornið fyrir. Og
hann hafði láð þeim, að afstýra ekki
slíkum giftingum.
Það, sem honuru sveið sárast, var,
að hann fann að Ragrihildur var töp-
uð, — ekki einungis honum, heldur ís-
lenzku sveitinni, Sem hún var fædd og
alin upp í, og íslenzku félagsfífi. Það
var sama isagan með allflesta ís’Ilend-
inga, er giftast ‘hérfendum. Þeir voru
tapaðir Islendingum, hurfu inn í enska
hafið.
Ingófifur gamli stundi við og óskaði
í huga sér, að íslendingar hefðu verið
eins vitrir cg Gyðingar, að gera það
að trúarbragðalegu broti, að giftast
öðrum þjóðum. Fyrir bragðið höfðu
þeir ekki glatað þjóðerni sínu, í gegn-
um aldirnar, þrátt fyrir það, þótt þeir
hafi dreifst út um allan heim, og búið
við ofsóknir og lítilsvirðingu.
Ingólfur stóð á fætur. Það íagði
kaldan gust af vatninu. Hann 1‘eit til
austurs og sá, að farið var að roða
fyrir degi.
Nýr dagur — ný kynslóð, er verð-
ur að hafa sína sögu, sitt starf og
reynslu. — Ingólfur hafði sigrað sjálf-
an sig----eigingirnina og ráðríkið. —
Ragnhildur átti að ráða sér sjálf. —
Aiar þessar minningar höfðu þyrpst
í kringum hann í nótt; og nú var hann
kominn út í glaðan vormorguninn, til
að hrrsta þær atf sér. —
Þe'tta var brúðkaupsdagur Ragn-
hildar, og hann átti að verða henni til
g'.eði og ánægju; til 'þess skyldi ekk-
ert sparað. Ekkert ósamræmi, ekkert
nema innilegar bænir og hamingjuósk-
ir, skyldu fylgja henni úr föðurgarði.
—Ingólfur horfði aiftur yfir bæinn
sinn og jörðina. Já, fatllegt vai í Vík
og mi'kið hatfði hann lag’t að sér til að
koma jörðinni í þetta horf; en nú
fanst honum hann hafa unnið fyrir
gíg. Víkurland var honum nú lítil's
virði, nema þá til að bera bein hans,
ef það yrði þá leýft óátalið, að hann
fengi að hvíla við hlið Þórdísar og
barnanna.
Æfilaun útlendingsins eru oftast rýr,
og ávalt hin sömu: Honum er gefið
land að vísu; en hann gefur í dtaðmn
æfina, heilsuna og alla starfskraftana.
Já, landið tekur hann sjálfan, líkama
ög sál, og börnin hans í þúsund iiðu.
(Ritað í ágúst 1919.)