Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 47

SIGNÝJARHÁRIÐ.
13
finnur Siggeirssonu. Yar þá eigi
a8 sökum aÖ spyrja. Falla þeir
bræður þar, og varÖ Hagbarður
banamaður beggja. Hildigísl
komst undan á flótta og örkuml-
aður við lítinn orðstír.
Eigi var hugur Hagbarðs snú-
inn frá Signýju fyrir þessu; má
hann nú engu una, nema hann nái
fundi hennar. Tekur hajin það
til brag'ðs, að gera sér konuklæði,
og neytir svo þess, að hann var
allra manna frfðastur, og svo
uiigur, að honum var lítt sprottin
grön. Heldur liann svo til að-
setu Siggeii's konungs.
Nú ber þeim í milli Saxa og
þjóðkvæðinu. Segir Saxi, að hann
hafi þóttst vera skjaldmey og fara
méð orðsendingu til konungs frá
Haka Hámundarsyni, en kvæðið
segir, að hann færi á fund Sig-
nýjar konungsdóttur, og beiddi
hana að kenna isér hannvrðir.
Bæði segja þau, að honum var
fylgt í skenunu Signýjar, og
hversu skennnumeyjum hennar
varð starsýnt á komumeyna. Þótti
þeim hún heldur en ékki snar-
eygð og höndin hörð eins og járn,
þótt hún bæði væri hvít og smá.
Þá þótti hún ekki beita nálinni
fimlega, en aftur á móti taka all-
liraustlega. til matar og drvkkjar.
Og ekki batnaði, þegar lienni var
gerð fótlaug; Þóttu þeirn fæturn-
ir og kálfarnir furðulega karl-
mannlegir.
Um kvöldið var komumeynni
fylgt til herbergis konungsdótt-
ur; skyldu þær sofa þar báðar um
nóttina. Ein var sú þernan, er
grunaði hvers 'kyns vera mundi.
Iiún þjónaði þeim til sængur.
Hagbarður hafði sverð sitt, og
var í brynju undir klæðum, og
hvernig sem það hefur orðið, þá
tókst þernunni að stela hvoru-
tveggja frá honum, þegar þau
voru liáttuð. Þykist hún nú vita
vissu sína, og skundar til hallar
konungs og vekur hann með þeim
tíðindum, að Hagbarður sonar-
bani hans sé þar kominn, og livíli
í skemmunni hjá Signýju dóttur
hans. Konungur stendur upp
skjótt, og biður menn sína vopn-
ast. Heldur liðið alt til skemm-
unnar og er hringur sleginn um
hana.
Xú er að segja frá þeim Hag-
barði o g Signýju. Þar liafði
orðið mikill fagnaðarfundur, en
báðum var það Ijóst, í hvílíka
hættu var stefnt. Signý mælti:
“Eí' faðir minn verður þess vís,
að þú ert hér kominn, mun það
verða þinn bani.”
Hagbarður kvaðst eigi all-
liræddur, meðan hann hefði sverð
sitt og brynju, “veit eg eigi þá
menn innan liirðar föður þíns, er
eg treystist eigi móti að horfa.
En vilja ’mundi faðir þinn til hafa
að hengja mig, ef hann fengi fang
á mér, og væri það illa farið, því
að þá mundir þú öðrum gefin.”
“Eigi skaltu því kvíða”, svar-
aði Signý, “því að aldrei skal eg
manni unna öðrum en þér, og eigi
skal eg eftir þig lifa; auðnist
mér eig'i að lifa með þér, skal eg
þó deyja með þér. ”
1 þessu bili heyra þau úti dyn
mikinn, sem kominn væri her
manns. Hagbarður sprettur á