Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Síða 82

48
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
á mig óstyrkur af lúa, sem olli
því, a'ð mér fanst jörðin á kviki ?
Eg veit ekki með vissn, livort lield-
nr var. Dagleið minni var svo
liáttað, að eg 'kom innan úr kyg’ð-
inni og stefndi til sjávar. Vöxtur
og viðgangur brimgnýsins, sem
mér virtist færast í ankana með
liverjnm áfanga, gat stafað af því,
að eg færðist nær fjöruborðinu,
sem aldan skall á og þar sem liún
gekk fram af sér.
Eg kom að bænum Skerjavík,
]>egar komið var að dagsetri. Sá
eg óglögt til kennimarka á bæjar-
þiljunum. En það þóttist eg vita,
að bæjardyrnar væru í miðið. Og
þar drap eg á með göngupriki
mínu. Enginn !kom til dyra við þá
kvaðningu og þóttist eg vita, að
langt mundi vera til baðstofu.
Reiddi eg þá stafinn til liöggs og
barði sínu fastara. En sú tilraun
fór á sömu leið, enginn kom til
dyranna. Nú fór eg að stappa af
mér snjóinn, og hrutu þá snjó-
kleprarnir á lilaðið, sem liart var
undir fæti, skafið með reku, eða
troðið í gadd. Alt er þegar þrent
er, hugsaði eg og barði í þriðja
sinn af alefli. — En þá kom bónd-
inn sjálfur utan úr myrkrinu, frá
útiverkum sínum. Eg þekti hann,
þó skuggsýnt væri, síðan um
liaustið, að hann falaði mig til
kenslunnar. Það gerðist á fjár-
réttinni. Bóndinn var sonur Fram-
ars og’ liét Angantýr.
“Þarna ert þú þá kominn, ”
mælti hann, þegar eg var búinn
að heilsa lionum, ‘ ‘ þá er bezt að
ganga í bæinn.” Hann fór inn í
dyrnar, og kom þaðan með tré-
kníf, sem ætlaður var og hafður
fyrir snjósköfu. Breddan var ein-
trjáningur úr rauðaviði. Að því
búnu fylg’di bóndi mér inn og var
löng göng að ganga til baðstofu.
Skildi eg þá, að högg í bæjarþil
áttu undir högg að sækja að ná til
baðstofulýðs, jafnvel þó að þar
væri dúnalogn og steinhljóð. En
ef rokkþytur og barnagjálfur var
á seiði, þá var vonlaust að láta til
sín heyra um þann veg.
Nú var baðstofan mannlaus að
sjá. Við komum inn ímiðbik lienn-
ar og þaðan gengum við til vinstri
handar í afþiljað hús. Þar sat
gamall maður á rúmi, sem gæru-
skinn var breitt yfir, og hafði
hann geitstöku undir fótum. —
“Þetta er faðir minn,” sagði
bóndi. Eg heilsaði lionum og
skildi eg- á undirtekt hans, að hann
heyrði undarlega vel. Angantýr
sagði honum hver eg- væri. Hann
vísaði mér á stól nálægt föður sín-
um. “Hér verður þú að'una þér,
meðan eg lýk útiverkum.” Svo
gekk bóndi fram úr baðstofunni.
Öldungurinn sat á höndum sín-
um og reri vitund eða ruggaði sér.
Hann liafði undirskegg, en var
snoðkliptur um munn og kinnar.
Sá skeggburður sést vel á mynd
Jóns Sigurðssonar. Svo virtist
mér, sem Framar mundi liafa ver-
ið ígildi Jóns að yfirbragði með-
an hann hélt sjálfum sér í blóma.
Ennið var afburða gott og augun
geislarík og djúp, okðfærið vand-
að og tamið, mælskan leyndi sér
ekki, þegar á reyndi. — Þetta er
nú of snennna fullyrt, eða kann
að þýkja svo. En ekki tek eg of
djúpt í árinni.