Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Qupperneq 85

ÚT VID FLÆÐARMAUÐ.
51
liafsins. En oft hefir hann lafað
umskiftalaus í líku útliti. Yeðr-
áttan er mislynd hérna og fláráS
norn er hún og f jölkunnug, betra
að sjá niður með nefinu, þar sem
liún situr við stýrið, eða hefir
hönd í bagga, sú kerling.”
Nú leit eg í augu öldungsins og
þóttn mér fagrir glampar í þeirri
átt. Þannig mundi vera sjáaldur
forspárra manna, eða þeirra, sem
skygnir eru—datt mér í hug.
“Ójá,” mælti Framar og lum-
aði á lýkkjunum, ‘ ‘ þá var betra að
vera í ósviknum sokkum og vetl-
ingum, þann dag, eins og oftar,'
þegar á daginn leið; því að dag
skal að kveldi lofa. Þá er liann
loksins búinn að sýna í barm sinn.
En meyjarnar skal lofa í morguns-
árinu. En ef þú vilt lieyra af þess-
um degi, sem eg drap á, er bezt að
lialda sig að honum, en sleppa öll-
um orðskviðum og meyjamálum.
Hér við víkina stendur beitarhús,
og er féð rekið upp á ásana á
mornana, ef út er látandi. Og
þennan morgun var veðrið dágott
vetrarveður, og snöp á lioltunum.
Sauðamaður minn réði útlátningi
og var einvaldur um þau mál. Þá
var ekki loftvog- hér í bæ, farið eft-
ir útliti og venju. Þá var hér
sauðamaður og reyndar í mörg ár
Lárus nokkur, kallaður Lalli smali,
fjárauga og natinn við hjástöður,
og varð ekki nuddað til annara
verka. En þó að karl væri eirinn
við gembsa og gembsur, þótti
honum gott að koma heim um há-
degið, eða þar um bil, og fá sér í
bollanum.—Þá settist liann við
hlóðin á balakláf og spýtti tóbaks-
gusum í eldinn; raulaði stundum
rímnaerindi meðan stóð á Surt
gamla, katlinum, sem þá var ekki
gert hærra undir höfði en það, að
honum var stungið í hlóðarvikið,
sem hann féll þó ekki við. Nú er
honum sýnd virðingin meiri á vél-
unum, eidavélunum, þar sem liann
límfellur við hringana á eldhólf-
inu nýtur eldsins höfðinglega. Eg
lield þér leiðist útúrdúrarnir, en
eitt bendir og minnir á annað,
Lalli á ketilinn og kláfinn. Nú
kemur karlinn heim eftir liádegið,
sezt á kláf sinn, og tekur að raula
vísuna úr Gönguhrólfsrímum:
Niður dauður síðan sé
svartur kauði að niflheime,
skektist liauður, skulfu tré
skarkaði og sauð í jörðunne.
Seinni hluta vísunnar endurtók
Lalli og lagði áherzlu á suðuna,
orðið sauð, og spýtti svo mórauðu
í eldinn þegar gúllinn var fullur.
Núi var eldiviðurinn ekki góður,
liafði verið úti og fluttur inn fros-
inn. Gekk því seint að tendra í
hlóðunum og galt Surtur þess, að
loginn var daufur í dálkinn. Spað
var á seyði og reykur í eldhúsi
eins og verða vildi þegar veður
var drungalegt og kyrt.— Eg gekk
út og inn þenna dag, var einhvern
veginn eirðarlaus. Sjávarhljóðið
kvað við inni í baðstofu og reykur
var um allan bæinn. Hvert sinn
sem eg gekk um göngin, “skarkaði
og sauð í jörðinne” af völdum
Lalla. Nú vildi eg ýta við sauða-
manni, þegar mér þótti hann ger-
ast þaulsætinn við eldinn og segi:
Jörðin hefir víst verið þíð og snjó-
laus, þegar Gönguhrólfur sendi
Kauða norður og niður í Niflheim,
eða hvað heldur þú, Lallif Eg