Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 96

02
TIMARIT bJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
legri en nokkrir aðri r menn í
þessu landi; okkur finst mikiÖ til
um það, live við komumst vel á-
fram, eins og við orðum það. Ef
áframhaldið væri eins mikið í
raun og veru og við höldum að það
sé, þá ættum við fyrir löngu að
vera orðnir eitt af sjö undrum
veraldarinnar.
Það kemur fyrir, að við tölum
um galla okkar, eða öllu heldur
um galla hver annars. Það er nú
gert til þess að hafa eittlivað að
segja um mótstöðumanninn og
berjast fyrir málefni sínu. En á
því tekur vitanlega enginn neitt
mark. En á lofinu tökum við
mark, í því erum við einlægir.
Alt hefir sínar orsakir. Yið
höfum að mörgu leyti átt erfitt
aðstöðu, eins og allir útlendingar,
og það' hefir eðlilega verið nokk-
urt fagnaðarefni, þegar einhver af
þjóðflokknum hefir skarað fram
úr í einhverju. Við hinir liöfum
tileinkað okkur eitthvað af því.
OMcur hefir fundist, sem það gæfi
okkur góða ástæðu til a'ð segja við
þá innlendu, sem liafa ekki ávalt
veitt okkur fulla viðurkenningu
fúslega: Þarna sjáið þið, hvað
íslendingar geta. Sá, sem fram
úr hefir skarað, hefir orðið ímynd
þjóðflokksins alls í augum okkar.
Þetta hefir efalaust gert okkur þó
nokkurt gagn: það hefir aukið
okkur sjálfstraust, ogj sannarlega
höfum við þux-ft þess með.
En svo getur verið að hrósið,
seixx við herunx á sjálfa okkur, sé
meðfram af því sprottið, að við
liöfunx einangi'að sjálfa okkur all-
íxxikið, þegar við höfum verið að
reyna að þekkja sjálfa okkur, eða
liöldum að við höfum verið að því.
Við höfum, ef til vill, ekki tekið
nógu vel til greina öll okkar sanx-
bönd xxt á við.
Tvö lang þýðingarmestxx saxxi-
höndin, seixx við stöixduixx í við
annað fólk, eru sambönd okkar við
ísleixzku þjóðina og sanxbaixd okk-
ar við hérlenda þjóð, eða eixsku-
mælandi fólkið hér í kring um
okkur. Við annað fólk hér í landi
höfum við svo að segja ekkert
sanxaix að sælda.
Sanxbaixdið við ísleixzku þjóð-
iixa er ætternislegt og þjóðernis-
legt. Það er okkur ósjálfrátt.
Það er líkt og saixxband íxxanns við
móður síixa. Við getunx verið á-
nægðir með það ættarsamband,
eða við getum óskað, að við værum
öðru vísi til konmii'. Það gerir
hver eiixs og liann hefir skap t.il.
En við erum þessarar ættai', ís-
lenzkt þjóðerni er okkar þjóðerni,
sanikvæmt lífslögunx, sexxi aldrei
verður breytt.
Iivern veg ættxxnx við þá að líta
á sjálfa okkur í sambandi við þá
heild?
Þar kemur okkur nxx ekki öllunx
saman; því er ekki til neiixs að
leyna. Sumir halda, að við ættum
að virða ættai’böndin vettugi. Eix
er það hægt! Við íxxeguixx ekki
gleynxa því, að þaxx hönd eru okk-
ur ásköpuð; við getum ekki slitið
þau. Það sem okkur er í blóð
runnið frá íxxóðui'þjóð okkar, ef
]>að orð íxiá nota, vei'ður ekki frá
okkur skilið. Við getum gei't sjálfa
okkur svo heimska, að gleyma
þessu sambandi, en svo mikið and-