Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Qupperneq 114

80
TIMARIT ÞJÓDRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
læknir, vera bágborin rök fyrir
máli þínu. Svo er sag't, að hann
sé mjög örgerður, og liefur nátt-
úrlega farið hranalega að bænd-
unum — viljað breyta öllu í liend-
ingskasti. Sverrir er bóndasonur,
og veit hvað lipurlega verður að
fara að bændafólki. Og ekki er
hætt við liann drekki, hann hefur
aldrei bragðað vín.”
‘ ‘ Hann er nú ekki búinn að vera
í Iíöfn, góða mín. En það segi eg
satt, að eg er alveg hissa á því, að
allir læknar skulu ekki vera drykk-
feldir. Það er nú fyrst og fremst,
að engir menn aðrir hafa það jafn
ónæðissamt; rifnir upp hvernig
sem viðrar, og eru iðulega svang-
ir og kaldir í svaðilförum á sjó og
landi; en svo liafa liinir vitru lög-
gjafar — ofau á þetta alt saman
— þraungvað þeim til að vera vín-
salar. Ef eg væri karlmaður,
mundi eg heldur vilja vinna eyrar-
vinnu, en vera útkjálkalæknir.
Hugsa sér, að eyða öðrum helm-
iugi æfinnar til að binda sér
skuldafjötra, og hinum helmingn-
um til að losa sig úr þeim.”
“Veiztu það, mamma, að þú ert
sá röksamlegasti lækna málsvari,
sem eg hefi fyrir hitt. En þú
gleymir því sem mest er um vert:
útkjálkafólkinu. Læknarnir eru
til fyrir fólkið, en fólkið ekki fyr-
ir læknana.”
“Málsvari læknanna! Ef þú
heldur að eg hafi verið að halda
varnarræðu fyrir læknana, þá hefi
eg skotið þokkalega fram hjá
markinu. Það getur vel skeð. að
útkjálkafólkið eigi skilið að hafa
góða lækna, eg get vel unt því
þess; en þegar framtíð barnsins
míns er í veði — þegar eg á að
sjá öllum vonum mínum og óskum
fleygt út á útkjálka, þá held eg
varnarræðu — gegm því. Eg veit
við erum nokkuð einhliða mæðurn-
ar — sjáum ekkert annað en börn-
in okkar, þegar liætta er á ferðum;
og eg skal fúslega kannast við það,
að eg get ekki tekið liag einhvers
ókunnugs fóiks, fram fyrir hag
barnsins míns, eg vildi gjarnan
sjá þá móðir sem öðruvísi væri
gerð, eg býst við að það sé leitun
á henni. En þú ert ekki alveg á-
kveðin? — Hún dró Oerðu þéttar
að sér — þið eruð ekki—”
“ Jú, við erum — og þó við ekki
værum — þá mundi eg aldrei gift-
ast Eysteini, það er ekki til neins
að nefna slíka fjarstæðu.”
“My God! eins og eg hefi lilakk-
að til að hafa þig hérna nálægt
mér, geta heimsótt þig, og glatt
mig yfir því, hve vel þér liði. Þeg-
ar svo þið væruð komiu lieim úr
brúðkaupsförinni, gæti eg skropp-
ið Vestur til að sjá gamla kunn-
ingja, og setja stein á leiðið hans
föður þíns sáluga. En ]ró sú álm-
an af loftköstuium mínum hryndi,
ef eg aðeins væri örugg um fram-
tíð þína. Eg skal raunar ekki
segja mig betri en eg er; eg hafði
hugsað mér að liafa minna umleik-
is, þegar eg væri orðin ein — hafa
aðeins nokkra alþingismenn, og
heldrafólk utan af landi, því satt
að segja, er eg farin að gefa mig.”
“Mamma! hjartans elsku
mamma, gráttu ekki! ’ ’
“Lof mér að vera í friði! Það
gerir ekkert til með mig. Eg er