Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Side 126

92
TIMARIT RJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA.
um málum. Hvað var hann aÖ tala
um lögleysi; lítill vandi að vera
friðsamur og löghlýðinn, þegar
skór laganna kreppih ekki manns
eigin tær. Setjum nú svo, að hann
væri verkamaður, mundi hanu
vilja láta kúga sig? Nei, ástæðan
er ekki ást eða virðing fyrir lögun-
um; það sem eru ólög í dag, er
stundum orðið að lögum á morg-
un — liún liggur dýpra, hún ligg-
ur í óttanum við breytinguna á
mannfélagsskipuninni. Þessir
menn taka fegins hendi nýjum
uppgötvunum, breyttum og bætt-
um vélum, en liugsunarháttur
fólksins má ekki breytast; hann
einn á að standa í stað. Því gat
Elvar ekki séð þetta, ekki var hann
þó sá harðstjóri, og enginn vissi
betur en liún, hve hjartagóður
hann var, hann sem ekkert aumt
mátti sjá. Hún gekk yfir að drag-
kistunni og tók upp mynd af hon-
um og horfði á hana lengi; tárin
komu fram í augum hennar, henni
þótti svo innilega vænt um hann,
og svo skyldi þeim nú ekki lynda.
— Nei, ómögulegt! 0g með valdi
rak hún þá hugsun frá sér. Hún
hafði að vísu séð hjónabönd
stranda á ýmsum skerjum, en það
var alt annað með Elvar og hana.
Þar var engin hætta, engin. Þau
mundu þola að vera sitt á livoru
máli einstöku sinnum. Enginn
hætta — á morgun, eða næst þeg-
ar þau liittust, mundu þau brosa
hvort framan í annað með gætnu
augnaráði, og svo væri það búið
— næði ekki lengra.
Það var orðið framorðið, nótt-
in bauð þreyttum lýðnum hvíld.
Bergljót stóð um stund og horfði
upp í heiðstirnda hveifinguna, og
hún gat ekki varist þeirri hugsun,
hvað alt þarna uppi var hreint og
hátt og ólíkt þessari hringiðu af
hatri, úlfúð og eirðarleysi, sem
menn gjörðu þessa stuttu æfi að.
Og aumast var þó, að. þurfa að
játa, að hvert sem litið er í ríki
náttúrunnar, er eins líf annars
dauði.
Hún hrökk upp úr þessum liug-
leiðingum við það, að dyrabjöll-
unni var liring-t hastarlega og hún
heyrði mannamál niðri. Eftir fá-
ein augnablik var drepið á dyr lijá
henni, og húsmóðirin kom inn.
Bergljót sá strax á henni, að eitt-
hvað hafði komið fyrir. Konan
stansaði fyrir innan dyrnar, og
hún mundi eins og í þoku það sem
hún hafði sagt: Elvar hafði orðið
fyrir bifreiðarslysi, hann liafði
verið á heimleið og keyrt liratt,
drengir höfðu verið í knattleik á
strætinu og einn þeirra, lítill
drengur hljóp á eftir knettinum,
beint í veg fyrir bifreiðina, sem
kom á fleygiferð. Það var um
ekkert að ræða nema renna jd’ir
barnið, eða taka það ráð, sem hann
gerði, að snúa bifreiðinni snögg-
lega þvert íir leið; en vegua þess
hvað liraðinn var mikill kollsteypt-
ist hún. Iiann hafði heldur kos-
ið hættuna sjálfur, en að barnið
yrði fyrir slysi. Þetta skifti ekki
augnabliki, en það kostaði manns-
líf.
Elvar lá nú dauðvona á sjúkra-
húsinu. Dauðvona á sjúkrahús-
inu — var það eina sem festist í
huga hennar þá. Hún varð að