Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1922, Qupperneq 132

TIMARIT hJÓDRÆiKNISFíiLAGS ISLENDINGA.
98
meimingarleysi þjóðarinnar. Hitt
liljóti að liggja öllum í aug-um
uppi, að þar sem Islendingar séu
aðeins fáar þúsudir á víð og
dreif innan um margar miljónir
annara þjóða, þurfi þeir að geyma
það alt í fersku minni, er þeir
eiga föðurþjóð og fósturjörð a'ð
þakka, að þar sem þeir ekki liafi
vanist félagsskap né læiú sem aðr-
ar þjóðir, að stríða gegn sameig-
inlegri hættu, eða skoða sig sem
sjálfstæða þjóð og vinna að sam-
eiginlegri velferð, þarfnist þeir
þess er sameini hugi þeirra, glæði
þjóðlífið, sameini kraftana og
kenni þeim að vinna að þjóða-
heill. En þetta muni almenn
þjóðminningarhátíð gjöra. Eng-
inn sérstakur tími er tiltekin á
árinu, livenær hátíðin skuli hald-
in. Bent er á, að hana megi lialda
á afmælisdegi þjóðhátíðar Islands
eða í sama mund og íslenzka
kirkjufélagið lieldur þing sitt, eða
um sama leyti og þjóðhátíðir
Bandaríkjarina og Oanada, eða
einhvern annan dag, þó megi á-
kveða það seinna. Fastlega er
brýnt fyrir mönnum, að koma
liugsun þessari í framkvæmd.
Hinn þjóðernislegi arfur sé of
dýrmæt eign til þess, að lionum
sé á glæ kastað, en svo verði liann
bezt varðveittur að eigi falli
mönnum úr minni, liver þjóðin
hafi verið og hvað hún hafi gert.
Islendingar séu frjálsir borgarar
og hafi rétt til að minnast lands
síns og þjóðar sem hverjir aðrir.
Það sé því aðeins um það að
ræða hvort þjóðin sé þess virði,
að hennar sé minnst. Er því
svarað að Islendingar þurfi ekki
að fyrirverða sig fyrir þjóð sína,
lieldur fyrir eigán ættleraskap.
fslenzka þjóðin hafi átti tiltölu-
lega jafn mikinn, ef ekki meiri,
þátt í sögu mannkynsins og aðrar
mentaðar þjóðir, þegar á mann-
fjöldan sé litið. Forn-lslending-
ar líkist Forn-Grikkjum meira en
nokkur önnur þjóð. 0g löngu eft-
ir að Ijómi frægðarinnar, frelsis-
ins og listai'innar hafi horfið af
Olympí-tindum, slái hann “gull-
fögrum geislum á þrúðhelga
Þing\ælli íslands.” Fundur Vín-
lands, lýðveldi hetjanna og' bók-
mentir þeirra, séu þeir gimstein-
ar í kórónu liinnar íslenzku þjóð-
ar, sem tímans lirifsandi hönd
hvorki fái rænt eða hulið. Frægð
íslands pé enn þá ekki horfin, né
afreksverk forfeðranna gleymd.
Þau lifi, og lýsi afkomendunum
áleiðis. Ennfremur megi svo
álíta, að saga þjóðarinnar kenni,
að það sem gagnlegt sé, sé rétt.
Grein þessa mun Eggert Jó-
hannsson liafa ritað. Hann var
þá við blaðið ásamt Frímanni
(Bjarnasyni) Ásgrímsson, er fór
nokkrum mánuðum seinna alfar-
inn frá Winnipeg. Sjálfsagt hef-
ir ritgjörðin vakið einliverja til
frekari umhugsuna um þetta, en
þess sér þó engan vott, enn um
nokkurn tíma. Liggur því málið
í þagnar gildi á annað ár, svo að
ekki er á það minst. En þá er
við því hreyft að nýju.
Voi'ið 1890 20 apríl, kemur Jón
ritstj. Ólafsson til Winnipeg.
Verður hann meðritstjóri og
ráðsmaður við blaðið “Lögberg”.