Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Síða 61

Eftir J. Magnús Bjarnason.
Um og eftir síðastliðin aldamót
las eg all-margar smásögur og rit-
gerðir eftir höfund, sem nefndist
Eric S. North. Birtust flestar sög-
ur þessar í ýmsum góðum tímarit-
um, er út komu í Bandaríkjunum;
en þó sá eg fyrir víst tvær þeirra í
stórblaði einu, sem gefið var út í
Austur-Canada. Eg man, að mér
þótti alt, sem eg las eftir þenna
höfund, sérlega hugðnæmt og
prýðisvel ritað, og virtist mér að
hann hafa mjög gott vald á ensku
niáli. En eiginlega vakti það mest
eftirtekt mína, að í flestum, ef ekki
öllum, sögum þesa höfundar var
naeira og minna drepið á norrænar
og íslenzkar bókmentir, og jafnan
farið lofsamlegum orðum um hina
íslenzku þjóð. — Datt mér fyrst í
hug, að höfundurinn væri Norð-
niaður eða Svíi, og var það nafnið
sérstaklega, sem kom mér til að
hugsa það. En þegar fram liðu
stundir, komst eg á þá skoðun, að
höfundur þessi væri hreinn og
beinn íslendingur og ritaði undir
dularnafni. Virtist mér jafnvel
niargt í sögum hans benda til þess,
að hann væri fæddur og uppalinn
á íslandi, að hann hefði drukkið í
sig með móðurmjólkinni alt hið
fegursta og bezta, sem til er í þjóð-
sögum okkar og þulum, og að hann
hefði lengi notið íslenzkrar sveit-
arsælu og sumardýrðar. En aldrei
báru þó ritverk hans neinn vott um
það, að hann hugsaði á íslenzku,
né gáfu til kynna á minsta hátt,
hverrar þjóðar maður hann væri.
Eg tók einskonar ástfóstri við
þennan höfund og las af mesta
kappi alt, sem eg sá eftir hann. Og
eftir því, sem eg las meira af ritum
hans, því meir og ákafar langaði
mig til að vita einhver deili á hon-
um: langaði til að vita með vissu,
hvort hann væri íslendingur, hvar
liann ætti heima, og hvernig hög-
um hans væri háttað — langaði til
að sjá hann, taka í hönd hans og
— þakka honum.
En svo liðu mörg ár, að eg varð
engu vísari, hvað þetta snerti. Og
að lokum hættu þau blöð og tíma-
rit, er eg las; að birta nokkuð eft-
ir þenna höfund, sem eg hafði svo
miklar mætur á. Fór eg að í-
mynda mér, að hann væri dáinn.
Og þótti mér það þó, á hinn bóginn,
næsta undarlegt, að þess skyldi
ekki vera getið í blöðunum, ef svo
góður rithöfundur væri genginn til
grafar. En hans var nú hvergi get-
ið, svo eg vissi. Og svo liðu tímar
fram.
í febrúarmánuði 1912, fluttist eg
vestur að Kyrrahafi og settist að
í Vancouverborg. Þá um vorið las
eg það í einu af dagblöðum borgar-
innar, að einhver frú Ethel Swan-
frid Norton ætlaði að flytja fyrir-
lestur (um' bókmentir Canada-
þjóðarinnar) í helzta leikhúsinu í