Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1923, Blaðsíða 126

92
TÍMiARIT I>JÓIíRÆKNIBFÉ.LAGrS ÍSLENDINOA
. Þá varð mér litið á altaristöfi-
una, og mér til mikillar undrunar
sá eg Maríumyndina hreyfast.
Hægt og hátignarlega steig hin
heilaga guðsmóðir út úr umgerð-
inni, sveipaði barnið skikkju sinni,
og með óútmálanlegum angistar-
svip livarf hún út úr kirkjunni.
Enginn tók eftir því, að myndin
var horfin og að umgerðin var auð
uppi yfir altarinu. Ljósin dofn-
uðu, skuggarnir þéttust, hái mað-
urinn með vargsaugun liafði nú
hækkað, svo að hann bar við hvelf-
ingu hússins, en í kringum hann
stigu dökkir svipir dans. Alt í einu
hvarf þetta alt, og eg var stödd í
niðamyrkri. Áköf hræðsla greip
mig. Eg reyndi að hlaupa út, en
fæturnir á mér urðu þungir eins og
blý, og eg komst hvergi.
í því hrökk eg upp við ógurlegan
þrumugný, eins og himinn og jörð
væru að hrynja saman, og brast
Og brakaði í hverju bandi í kirkj-
unni. Eg spratt á fætur, tæplega
búin að átta mig á, hvort eg væri
vakandi eða sofandi. í því kom
gamli maðurinn, horfði á mig og
spurði, hvort mér væri ilt. “Nei,”
svaraði eg, “en eg er hrædd um að
það sé æði loftþungt hér inni, eg
sofnaði snöggvast og dreymdi svo
undarlega.” — Hann leit einkenni-
lega á mig, um leið og hann sagði:
“Ertu nú alveg viss um, að þig hafi
dreymt? Það hefir ýmislegt skrít-
ið komið hér fyrir áður, eftir því
sem sögurnar segja.” Forvitni mín
var nú vakin, svo eg inti hann eft-
ir, hvort það orð lægi á kirkjunni,
að þar væri reymt.
Hann hagræddi á sér gleraugun-
um'um leið og hann sagði: “Hm —
rcyrnt — ekki kanske beinlínis
reymt, en sá orðrómur hefir lengi
legið á, að hér væri ekki alt með
feldu — en það stafar líklega ein-
göngu af gömlum munnmælasög-
um, er gengu um það, fyrir hvaða
orsök kirkjan lagðist niður.”
Eg lagði nú að karlinum að segja
mér frá öllu, er hann vissi sögulegt
við þetta gamla hús. — Hann brosti
að forvitni minni, strauk skeggið
nokkrum sinnum og horfði út í blá-
inn, eins og hann væri að hugsa
sig um, þar til hann byrjaði:
“Það er með þessa kirkju, eins
og öll önnur gömul hús, þau eiga
sína sögu; því eldri sem þau eru,
þeim mun breytilegri — alveg eins
og fólkið. Mér hefir oft komið til
hugar, hvort nokkuð mundi nú
eyma hér eftir af öllum þeim messu-
söng, bænum og sálmum, er hér
hefir verið flutt, hvort það fólk, er
hingað kom, sumt með einlægu
hjarta og þar af leiðandi af þörf,
aðrir fyrir vana og hræsni, eins og
gengur, eins og við gerum enn
þann dag í dag, — já, þetta fólk, er
hingað kom daglega til að skrifta,
biðja og úthella sálu sinni og ná í
frið og fyrirgefningu með ýmsum
meðulum, eins og t. d. milligöngu
prestanna og því fé, er það fórnaði
á altari drottins, — hafi ekki skilið
eftir einhvern blæ, anda eða lofts-
lag, er fylgi kirkjunni. — Mér hefir
stundum fundist svo vera.
Fyrir löngu síðan var þetta
stærsta og ríkasta kirkjan í bæn-
um, er þá stóð með meiri blóma og
lífi en nú. Síðan járnbrautir voru
lagðar frá hafi til hafs, og sigling-,