Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Blaðsíða 25

Eftir <lr. Steffin Elnarsson.
Inngangur.
Islendingum austan hafs og vest-
an mun hafa þótt það tíðindum
sæta, er það spurðist, að Harvard
háskóli hefði kvatt prófessor Sig-
urð Nordal til að verða Charles
Eliot Norton Professor of Poetry
fyrir árið 1931-32.
Er þetta allveglegt embætti,
stofnað til minningar um prófessor
C. E. Norton í líkingu við hið
fræga “Professorship of Poetry" í
Oxford. Er talið að þessar stöður
séu einstakar í sinni röð. Og hvað
embættið við Harvard snertir, þá er
það augsýnilega heiðursstaða í tvö-
földum skilningi: háskólinn býður
til sín árlega þeim mönnum einum,
sem hann viil heiðra og sem hann
um leið veit, að gera muni garð-
inn að frægari.
Er Nordal hinn fimti maður,
sem haldið hefir embættið, hinir
fjórir hafa verið: Gilbert Murray,
Arthur MacLagan, H. W. Garrod
og A. M. Hind — alt Englendingar.
Og Nordal þannig, eigi aðeins hinn
fyrsti Islendingur, heldur fyrstur
Wanna utan hins ensku mælandi
heims, sem hlotnast þessi héiður,
og má nokkuð af því marka álit
það, er hann hefir unnið sér með-
al erlendra, og þá einkum ame-
n'skra méntamanna.
En þótt Nordal sé eflaust jafn-
góðkunnur íslendingum beggja
wegin hafs, þá þykir mér sem eigi
wundi illa fallið, að Tímarit Þjóð-
ræknisfélagsins geri félögum sín-
um við þetta tækifæri nánari grein
fyrir manni þeim, er svo hátt ber
merki þjóðar sinnar.
I.
Þeir sem fylgst hafa með deilu
þein-i, er þeir Einar H. Kvaran og
Nordal hafa háð á ritvelli tímarita
vorra, munu minnast þess, að deil-
an snerist meðal annars um lífs-
skoðanir tvær eldfornar, en þó á-
valt nýjar, eins og dagur og nótt
eru jafnný í dag og þau voru í ár-
daga. — Einhyggja og tvíhyggja
nefnast þær.
Sem arftaki efnishyggjumanna
og trúmanna í senn, tók Kvaran
upp merki einhyggjunnar og varði
það með sinni alkunnu ritlægni.
Aftur á móti tók Nordal svari
hinnar fornu norrænu tvíhyggju.
Þótt sú trú hafi átt færri formæl-
endur meðal íslendinga á síðari
tímum, þá dugði hún allvel for-
feðrum vorum, víkingunum, er dóu
hlæjandi í vissunni um það, að
þeir mundu síðar fylla flokk Ein-
herja í úrslitabaráttu ills og góðs:
Ragnarökum. Og enn byggir t. d.
Helgi Pétursson heimspeki sína á
þessari skoðun.
Hér skal engin tilraun gerð til
að gera upp á milli þessara skoð-
ana um hin hinstu rök, því það
sannast á þeim, sem öðrum hlut-
um, að sínum augum lítur hver á
silfrið. Það sem oss varðar hér, er