Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1931, Blaðsíða 146

128
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNlSRÉLACití ÍSLENDINGA
eitthvað. Náðum við þannig margri
skepnunni fyrir skarpskygni henn-
ar.
Einu sinni vorum við Nellie tvö
ein á ferð með byssuna. Man eg, að
við komum inn í þykkan pílviðar-
runn. Ýtti þá Nellie við mér og
benti mér á kanínu. Þegar hún
benti manni á eitthvað að veiða,
stóð hún all-vígaleg og horfði í þá
átt, sem dýrið var. Sperti hún þá
upp eyrun og hafði ginið hálfopið
og hægri framfótinn á lofti. Svona
beið hún þess að skotið riði af.
í þetta sinn hljóp hún ekki, er eg
skaut, eins og hún var vön, heldur
ýtti við mér aftur og benti í aðra
átt. Sat þar önnur kanína. Þegar
síðara skotið reið af, hljóp hún og
sótti báðar kanínurnar. Þakkaði eg
henni fyrir og hældi fyrir dugnað
og skarpskygni. Kætti það hana
mikið. Aldrei beit Nellie þau dýr,
sem við skutum. Hélt hún á þeim
lauslega, en þó svo, að þau drógust
ekki með jörðinni.
Árið 1895 fluttum við frá Da-
kota til Minnesota. Námum við
land í hinni svonefndu Roseaubygð
(Roseau Gounty). Liggur hérað
þetta meðfram landamerkjalínu
þeirri, sem skiiur Bandaríkin og
Canada. Nær norðaustur horn þessa
stóra héraðs að The Lake of the
Woods. Ekki gátum við flutt okk-
ur með járnbraut. Það voru 75 míl-
ur til járnbrautar, þaðan sem við
settumst að. Var því flutt á hesta-
vögnum það, sem við höfðum með-
ferðis, en kvikfénaður var rekinn.
Nokkuð margir íslendingar settust
að í héraði þessu um líkt leyti og
við, en munu nú flestir futtir burtu
þaðan. Roseaubygðin var hér um
bil beint austur frá því, sem við
áttum heima í Dakota. Vegalengd-
in milli bygðanna var um 130 míl-
ur. Því miður var ekki hægt að
fara beina leið til þessa nýja heim-
kynnis okkar. Stórt vatnsfall var
á leiðinni, sem ekki var hægt að
komast yfir með skepnurnar, nema
á brú. Var það hin svonefnda
Rauðá, sem aðskilur ríkin Dakota
og Minnesota. Voru þá fáar brýr
á vatnsfalli þessu. Sú brúin sem
næst var, var Canadamegin hjá
smábæ, sem Emerson heitir. Urð-
um við því að fara þangaö. var það
um 50—60 mílna krókur. Rétt
sunnan við landamærin, í norð-
austur horni Norður Dakota, stend-
ur bærinn Pembina. Þangað urð-
um við að fara, og fá þar leyfi til
að fara norður fyrir með fénað
okkar. Fékst leyfið, en gekk í dá-
litlu stappi með það. Ekki vorum
við ein á ferð. Voru fjórar eða fimm
fjölskyldur í hópnum. Allar til sam-
ans höfðu fjölskyldur þessar tölu-
vert af gripum, ög allir höfðu
nokkrar kindur. Voru því tveir
rekstrarnir, nautgripir í öðrum, en
sauðfé í hinum. Mikið gagn höfð-
um við af Nellie við rekstur sauð-
fjárins. Hún var svo fótfrá. Tók
hún því af okkur margan snúning-
inn.
Þegar til Pembina kom, urðum
við þar veðurtept í þrjá daga. —
Rigndi þá svo mikið, að alt sýnd-
ist ætla á flot. Fast við Pembina-
bæinn að sunnanverðu var þá mik-
ið sléttuflæmi. Bandaríkin höfðu
haft þar heræfingastöðvar, sem nú
voru lagðar niður. Höfðum við
góðan bithaga fyrir fénaðinn á
þessum sléttum. Var okkur sagt,