Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Síða 83

Rödd hrópandans
Eftir Guffrúnu H. Finnsdóttur
Löngu dreymdir draumar mann-
kynsins eru nú óðum að rætast.
Hér sit eg og lilusta á eina beztu
liljómsveit veraldarinnar spila í
feikna fjarlægð eitt af meistara-
verkum risans í norðrinu, er nú
kveður svo fagurlega á tónum, að
sá lieimur, sem skyn ber á, leggur
við eyrun og undrast, undrast og
dáir þann skapandi, máttuga anda,
þá voldugu rödd, er hljómar sem
söngur hnattanna, sem niður und-
irdjúpanna beint inn að viðkvæm-
asta streng mannshjartans.
Síðustu tónarnir af Sjöundu
hljómkviðu Sibeliusar eru liðnir
lijá, horfnir út í regindjúp geims-
ins, þar sem þeir berast áfram á
öldum ljósvakans. Eitt af töfra-
tækjum nútímans, hljómgjöllin,
breytti stofunni minni þögulu um
stund í sönghöll, — en nú er liljóm-
kviðan þögnuð, og í liennar stað
hlusta eg með ef til vill enn næm-
ari eyrum á raddir liaustsins, er
úti fyrir kveða við raust graf-
söngva sumargróðri og sólbjörtum
dögum.
iSTorðan-stormurinn fer hamför-
um í kvöld, hvín og ýlfrar í hverri
gátt, blæs ís á gluggarúðurnar og
dregnr frosrósir með freðnum
fingrum. Snjórinn þyrlast og lauf-
vana trén veina og stvnja undan
ofsa stormsins.—
Þessir h 1 j ó m a r storms og
strengja hafa kveðið óró og þung-
lyndi inn í huga minn — vakið
liálfgleymdar minningar og mynd-
ir, er svífa fyrir innri augum svip-
að hreyfimynd — sumar skýrar,
aðrar hálf þokukendar. Og eins og
hreyfimyndin er aðeins skuggi
þess virkileika, er átti sér stað,
þegar hún var gjörð, eins eru
minningar liðinna atburða aðeins
skuggamyndir veruleikans, sem
aldrei verða höndlaðar, nema í
sálu manns.
Eg veit ekki hvort á sterkari
þátt í því, gnýr stormsins úti eða
iiin þróttmiklu og alvarlegu tón-
ljóð Sibeliusar, að gamli vinur
minn, Þormóður, stendur mér svo
skýrt fyrir hugskotssjónum, að
mér finst næstum því að hanu sé
liér í heimsókn hjá mér í kvöld. Ef
til vill er það þó hljómkviðan.
Ifann var fyrsti maður, er
revndi að segja mér frá þess konar
músík. Og þar að auki hefi eg oft
áður tekið eftir því, að músík
minnir mann svo oft á fólk, sálar-
líf þess og kendir. Stoltið, þrótt-
urinn, alvaran, einmanalegt þung-
Ijmdi og hlýleiki, þessi lyndisein-
kenni norrænna manna, voru eins
greinileg og auðfundin í hugsana-
lífi og skapgjörð Þormóðs, og þau
eru auðheyrð í tónljóðum Sibeli-
usar.
0g veðrið í kvöld minnir mig
líka á annað haustkvöld fyrir
löngu síðan, sem varð mér sér-
staklega minnisstætt fyrir heim-
sókn Þormóðs og samtal við hann.
Það var liðið töluvert fram á
vökuna, þegar hann kom, kaldur,
hrakinn og fannbarinn. Iíann
hafði tapað af sér hattinum og