Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Síða 85

Rödd hrópandans
67
sér til skammar — eins og b.-mn
komst að orði.
Þormóður tók nú upp þráðinn
aftur og sagði: — Eins og eg hefi
svo oft sagt þér frá áður, þá flutt-
ist eg liingað vestur snemma á
landnámsárum Tslendinga, þá lið-
lega tvítugur að aldri. Eg ólst upp
á góðu sveitaheimili, þar sem r'kti
h e i 1 b r i g ð u r hugsunarháttur,
stjórnsemi, reglusemi og dugnað-
ur. Mér leið þar vel og átti við gott
að húa, en það var mér ekki full-
nægjandi. títþráin söng mér í evru
sín liafgúu ljóð. — Og eg hlýddi
þeim söngvum og' lagði af stað með
nesti og nýja skó í leit eftir frægð
og frama, En nestisskjóðan mín
var fremur létt, eg hafði ekkert,
lært til undirbúnings undir lífið
nema þessa algengu fermingar-
fræðslu og óbrotnu sveitavinnu.—
Með þetta lagði eg af stað út f
nýja veröld, eins og ófæddu börnin
hans Maeterlinck’s, þegar þau
leggja af stað til jarðarinnar með
pinkil af forlögum.
Þegar hingað kom var landið
hér vestra lítt nnmið: Winnipeg
að kalla mátti smáþorp. Sléttan ó-
plægð, vísundar gengu enn lausir
og Indíánarnir voru ekki búnir að
átta sig á því, að óðalsréttur þeirra
var genginn í greipar hvíta manns-
ins. Skipsfarmar af útlendingum
voru fluttir inn í landið, brenni-
merktir sem aðflutt vinnudýr og
svo dreift hingað og þangað út um
óbygðirnar. Og þegar þangað var
komið, skildist fólkinu fyrst, að
þetta var engin stássferð, sem það
hafði tekið sér á hendur. Hér var
það komið til að vekja þetta risa-
land af aldasvefni — til að brjóta
það, yrkja og ryðja, byggja það
UPP og búa í haginn fyrir komandi
kynslóðir. — Og skilyrðin voru
þau sömu og hjá tröllunum í gömlu
þjóðsögunum. Ef þrekraunirnar
voru ekki leystar af hendi, tapaði
þetta fólk engu fyrir nema lífinu.
Okkur varð það ekki öllum auðið,
að tína saman og telja rétt fjaðr-
irnar í sæng tröllskessunnar.
Þegar eg kom liingað var verið
að leggja járnbrautina þvert yfir
landið, og var eg einn af þeim, er
fékk atvinnu þar. Hvílíkt risa
mannvirki þar var á ferðum, er
víst fáum ljóst, nema þeim, sem að
því unnu. Þar var alt lagt í söi-
urnar til að yfirvinna torfærurnar
og erfiðleikana, ekki einungis ó-
takmörkuð auðæfi landsins, ein-
staklinga og félaga, heldur og
endalaust strit og erfiði, og ótal
mannslíf, er þrekvirkið tók að
fórn. — En á bak við það alt. stóð
stórfengleg liugsjón, er sá í braut-
arlagningunni lífæðakerfi þessa
víðáttumikla lands, er veitti inn
lifandi straumum, og reisti í auðn-
inni borgir og þorp og blómleg
héröð.
Slík þrælavinna og þessi var mér
ður ókunn, en eg var ungur og
hraustur, lifði það af og vandist
við vistina. Á vetrum var eg hér
í Winnipeg og grendinni hjá lönd-
um mínum. Hér kyntist eg og trú-
lofaðist ungri, íslenzkri stúlku,
sem eg unni hugástum með ákafa
og einlægni unglingsins. Ilún var
ein sér og umkomulaus, eins og eg,
vann í vist — því um annað var þá
ekki að ræða fyrir stúlkur.
Við höfðum ákveðið að gifta
okkur að haustlagi þegar eg kæmi