Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Síða 87

Rödd hrópandcms
69
Óloft, liitasvækju, tóbaksreyk og
vínþef lag'Si á móti mér. Hálf
slompaður landi sat þar rétt innan
við dyrnar og spilaSi á harmoníku,
réri eftir hljóSfallinu, sló falland-
ann meS hælnum í gólfiS og söng
galsalega meS ekki óviSfeldnum
bassaróm: — FlýtiS yklcur, flýtiS
ykkur, fljúgum, stígum rælinn. . .
HljóSfæriS mitt hamrar . . . fjölin
glamrar—o. s. frv. — Harmoníkan
iivæsti og tók andköf og liljóSin
komu í stórum ójöfnum rokum.
Nokkur pör dönsuSu kappsamlega
á gólfinu. í horninu andspænis
dyrunum sat húsbóndinn ásamt
nokkrum eldii mönnum, viS
drykkju. Báru þeir meS sér aS vera
töluvert viS skál. Húsbóndinn
þuldi IjóS og' var hægt aS ráSa í,
hvaSa tegund af vísnagjörð var
efst á teningnum, ef dæma mátti
eftir svip, augnaráSi og dónaleg
um lilátrum. Eg sá þetta alt á
augabragSi um leiS og eg stanzaSi
andartak í dvrunum, tók ofan húf-
una. og kallaSi glaSlega: — Gott
kvöld! — Húsbóndanum varS litiS
til dyranna, og eg liefi aldrei á æf'
minni séS eins skjót svipbrigSi.
Hann spratt á fætur og andlitiS á
honum fraus af skelfingu. ÞaS var
eng-u líkara en aS liann hefSi séS
draug eSa einhvers konar ófreskju
standa í gættinni. ÞaS fór eins og
leiftur um stofuna, öllum varS lit-
ið til dyranna og öllum sýndist
verSa álíka felmt viS aS sjá mig.
Þarna sló öllu í þögn, ónotalega
þunga dauSaþögn, og þeir sem
voru að dansa stóSu í sömu spor-
um, eins og stirSnaSir. ÞaS fór
um mig ónota hrollur. HvaS var
aS? Ósjálfrátt hopaSi eg á hæl og
snéri mér til liálfs fram í skúrinn,
til aS hrista af mér krapann. Ljós-
iS úr stofunni féll á skakk fram um
dyrnar og þar á bekkskrífli lá
stúlkan mín liðiS lík. — Brekáns-
ræfill var breiddur ofan á hana,
en hafSi hálfdregist ofan af and-
litinu og brjóstinu. Um þaS var eg
nærri dottinn, þegar eg var aS
þreifa mig áfram í myrkrinu, og
handleggmrinn á henni var þaS,
sem eg snerti um leiS og' eg varSist
fallinu.----
Stundum er þaS eins og einhver
miskunnsöm hönd dragi tjaldiÖ
fyrir sviSið, þegar mannlegum til-
finningum er ofboSiS. Eg man
ekkert eftir livaS fram fór eftir
þaS, fyr en komiS var langt fram
á vetur. Þá komst eg til sjálfs
mín og mér var sagt hvaS hefSi
komiS fyrir.
Stúlkan mín hafSi veriS á leið-
inni til kunningjafólks síns, sem
bjó lengra burtu. VarS bráðkvödd
á veginum ög flutt þarna heim þar
til líkinu yrði ráSstafaS. Hún var
þarna öllum óviðkomandi og því
engum harmdauSi. Og dansinum
mátti auSvitaS ekki fresta. En fyr
mátti nú vera skrílshátturinn!—
Veturinn leiS, og um voriS fór
eg aftur út í brautarvinnu. Hér
var mér ómögulegt að una. Mér
var líka kunnugt um, aS vinnan
þar gaf ekki langan tíma til sjálfs-
vorkunnar. Fyrst í staS var í mér
uggur viS sjálfan mig. Eg var út-
haldslaus, uppstökkur og ekki hálf-
ur maður til vinnu. En svo smá
komu kraftarnir til baka.
Þar voru saman komin allra
þjóða kvikindi, menn af öllum
stéttum og stigum, alla leið frá