Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Side 96

78
Tímarit Þjóðrœknisfélags íslendinga
og barmiiu. Hann benti því
Magnúsi á að sækja um leyfið og
gjörði Magnús það. 0g nú fengu
þau, með þessum hætti, lijónaleys-
in, leyfi til að búa í sama bólinu,
þangað til prestur fengi svar upp
á fyrirpsurn sína. —- Nú varð
Þuríður albata!—
Þetta bráðabirgðarleyfi var nú
Magnús samt ekki ánægður með:
Hér var aðeins um stundarfrið að
ræða. Svarið, sem prestur átti von
á að fá, gat orðið þeim hjónum í
óhag. Mjög líklegt var, að það
hljóðaði um vægðarlausan skilnað
fyrir fult og alt, að vísu ekki um
eilífð, en áreiðanlega um aldur og
æfi. “Nei, hér þarf enn ráða við!”
liugsaði Magnús. Og hvað segir
47. g'r. Stjórnarskrárinnar, sem nú
var nýkomin út, en fáir þektu, þótt
Magnús vissi að segði svo: “ Eng-
inn skal neins í missa af borgara-
legum réttindum sakir trúar sinn-
ar.”
Magnús skrifar því landshöfð-
ingja á augabragði svolátandi
bréf:
“Þann 5. þ. m. var mér af
lireppstjórum hér í Eýjum birtur
amtsúrskurður, í hverjum mér
innan viku frá birtingu úrslcurðar-
ins var boðið að slíta sambfið
minni við ekkjuna Þuríði Sigurð-
ardóttur, sem eg liefi búið saman
við í meira en ár og verið innvígð-
ur í h jónaband við að sið trúbræðra
minna, mormóna. En til þess að
þurfa ekki að slíta sambúð minni
við Þuríði, leitaði eg þegar daginn
eftir til sóknarprestsins og bað
hann, í votta viðurvist, að gifta
okkur. En hann skoraðist undan
því, sökum trúar minnar. í tilefni
af þessu, hlýt eg að leita ásjár yð-
ar, hávelborni herra landshöfðingi,
með þeim tilmælum, að yður mætti
þóknast að gera ráðstöfun til þess,
að sóknarpresti Yestmannaeyja
verði boðið og uppálagt að gifta
okkur Þuríði. Og' hygg eg það vera
skyldu hans og rétt minn, samkv.
47. gr. Stjómarskrár íslands.
9. dag desembermánaðar 1874.
Yirðingarfvlst,
Magnús Kristjánsson.
Til Landsliöfðingjans
yfir Islandi. ”
Enginn er líklegri til þess en
Þorsteinn Eyjalæknir, æskuvinur
Magnúsar, að liafa verið þarna í
ráðum og gjöra bréf þetta þannig
úr garði. — Þá er landshöfðingi
fékk bréfið, sá hann, að hér var
um vandamál að ræða. Það liafði
tvær liliðar, sem eigi var auðvelt
að sameina: Samkv. Stjórnar-
skránni átti Magnús heimtingu á
að fá giftingu, er gildi hefði að
landslögum. Það gildi hafði mor-
mónagifting ekki, heldur aðeins
lúthersk gifting. Hinsvegar var
ekki hægt að skipa lútherskum
presti að gifta mormóna hjón!
U n d a n f æ r s 1 a Yestmannaeyja
jjrestsins var því bæði eðlileg og
réttmæt: Honum varð ekki haldið
til þess að gifta þau Magnús og
Þuríði, til þes.s voru engin lög, og
nú þóttist landshöfðingi heppinn,
að hann var ekki skvldugur til að
veita þessu máli fullnaðarúrslit.
Hann gat aftur á móti “hrint þeim
vanda af sér,” yfir á yfirmann
sinn, ráðherrann í Kaupmanna-
höfn! Slíku var hann að vísu ekki
vanur, en nú var það lionum nauð-