Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Qupperneq 108

90
Tímarit Þjóðræhnisfélags Islendinga
því skyni, að vinna mér þar inn
peninga til þess að borga með far-
g-jaldið lieim. 1 Halifax fann eg
herra Archibald, og með honum
fór eg liingað til Dartmoutli og
liefi verið á hans vegum síðan. Og
alt af stöðugt langar mig lieim, en
heimþrá mín er löngu liætt að
kvelja mig, eins og hún g'jörði
fyrsta árið. Eg náði tökum á lienni
og lield lienni í skef jum, — það má
lækna heimþrá. ’ ’
“Er þá meðal til við henni?”
spurði eg.
“ Já. Og það meðal er hverjum
manni gefið,” svaraði Ármann.
“Hefirðu aldrei heyrt fallegu sög-
una af austræna kóngssyninum
litla, sem tekinn var til fósturs af
voldugum konungi á Indlandi!
Það var fyrir alda-öðli. 1 fyrstu
leiddist kóngssyninum svo rnikið,
að liann var ekki mönnum sinn-
andi. En þá kom fóstra lians til
hans og' sagði honum söguna af
kóngssyninum, sem leysti systurn-
ar sjö frá Syrgisdölum úr álögum,
og liún bað hann svo að seg-ja sér
sömu söguna næsta dag. Og kóngs-
sonurinn litli tók svo vel eftir sög-
unni, að hann gat sagt fóstru sinni
hana aftur daginn eftir. Þá sagði
fóstran lionum aðra sögu, sem
hann varð að festa á minnið og
segja næsta dag. Og' í liundrað
daga sagði fóstran honum nýja og
nýja sögu, en hann sagði henni þær
allar aftur. Og um leið hætti lion-
um smátt og' smátt að leiðast, unz
heimþrá hans læknaðist til fulls —
á hundrað dögum. ’ ’
“Þetta er ekki sönn saga,” sagði
eg.
“Það má vel vera, að hún sé ekki
sönn,” sagði Ármann og brosti;
‘ ‘ en hún er þó sönn sagan af hon-
um Agli Skallagrímssyni. Hann
misti son sinn, Böðvar, í sjóinn, og
var þá fyrir skömmu búinn að
missa annan son ungan, Gunnar að
nafni. Varð Egill svo yfirkominn
af harmi, að lífið varð lionum ó-
bærilegt, og var liann fastráðinn í
því, að svelta sig til dauðs. En þá
gat Þorgerður, dóttir hans, fengið
hann til þess að yrkja erfikvæði
eftir Böðvar. Var hann tregur til
þess í fyrstu, því að hann efaði að
hann gæti. þá ort, þótt hann reyndi
til, en lét þó tilleiðast á endanum.
Og orti hann þá hið fræg'a “Sona-
torrek” (eftirmæli eftir þá Böðvar
og' Gunnar). 1 fyrstu átti liann
mjög' erfitt með að yrkja kvæðið,
en hresstist því meira sem erindin
urðu fleiri. Og þegar kvæðinu var
lokið, fann hann að honum var að
stórum mun hug’hægra en þegar
hann byrjaði að yrkja það; og
hætti liann þá við það áform sitt,
að svelta sig í hel. — Hann átti því
sjálfur það meðal, sem sefað gat
hinn mikla harm lians og trega.”
“En hann var skáld,” sagði eg'.
“Allir menn hafa skáldskapar-
g'áfuna að einhverju leyti,” sagði
Ármann. “Og hún er hvergi á
hærra stigi en hjá börnunum —
einmitt börnum á þínum aldri.
Þess vegna ættir þú nú að yrkja
langt kvæði, til þess að útrýma
leiðindum og heimþrá úr huga
þínum. ’ ’
“Það væri mér ómögulegt, ”
sagði eg'; “eg liefi aldrei á æfi
minni búið til vísu. ”
“Þú gætir samt reynt það,
frændi, ” sagði Armann og klapp-