Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Qupperneq 56

SNÆBJÖRN JÓNSSON:
Þrjú kvæði
LÁGNÆTTISVÍSUR
Verkalúnum löng er gríma
lánist ekki aö festa blund,
og að sjáist árdagsskíma
ennþá bíöur nokkra stund.
Svefnlaus einatt í jeg leita
íslendingasögurnar,
fann ei heldur ÞYRNA þreyta
þungu vökunæturnar.
Einars miklu hörpuhljómar
heilluðu andann langa nótt,
þagnar hvelfing endurómar
alteins Stephans tónagnótt.
Hjer er mikill myrkrageimur
mild þó Ijósin brenni og hlý;
en mjer lýkst upp annar heimur
er til slíkra vina eg flý.
Lof og þökk sje þeim er gáfu
þjóð hinn dýra lista sjóð
og eflaust vöktu er aðrir sváfu
andans til að kynda glóð.
Þeirra mörg og römm var raunin —
reynsla tíðum andans manns;
þeirra oftast einu launin
urðu gleði skaparans.
Við sem núna vökur reyna
verðum — okkar hönd er snauð
og við gefum aðeins steina
ófædd þjóð er spyr um brauð.
Svona hnignar andans afli
okkar þjóðar nú um skeið.
Sjerhver kynslóð tapar tafli
tœlist hún af réttri leið.
Trú á guð og traust á sjálfum
til að mœta hverri þraut,
var það sem í öllum álfum
opnaði mönnum sigurbraut.
Þetta íslands þjóð er glatað,
því eru andans sverðin sljóv;
hún hefir ekki rjetta ratað
rás til þess að standast próf.
Prófið er, eg vaki og vinni
verk er efli framrás lífs;
þeirri köllun kvödd að sinni
krafan er til manns og vífs.
Þá er illa ef okkar samtíð
ekki skilar neinu því
sem að lífið Ijetti framtíð,
lýsi henni myrkri í.
Eigi er það, að enginn vinni
óborinni kynslóð nú,
eða geymi innst í sinni
éldinn þann er nefnist trú.
En munu þeir ei fjarska fáir
framtíð sem að veiti styrk
andvakan er arga þjáir,
yfir grúfir nóttin myrk?