Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Blaðsíða 108

90
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
mörk. Og konan hans að standa nú
ein uppi. Hrekjast burtu langa leið.
Standa þar í verstu stritvinnu.
Höggva í eldinn og bera heim við-
inn, gera alt smátt og stórt, og það
um háveturinn. Aldrei höfðu þau
mætt öðru eins, og var þó margt
ekki glæsilegt.
Hún hafði kvatt hann í morgun
svo glöð og örugg. En hvað hún gat
verið glöð og hressandi og svo
dugleg og ráðug, og hvað hún var
æfinlega hughreystandi. Það var
ekki von á betru, hafði hún sagt.
Það væri basl fyrir öllum, sem
byrjuðu með tvær hendur tómar,
en það raknaði fram úr því, ef
maður beitti öllum kröftum sínum
og léti ekki hugfallast. Honum batn-
aði með vorinu. Öll él birta upp um
síðir. Það var sjálfsagt bezt að trúa
því, en honum fanst það svo afar
erfitt að geta fengið sig til þess.
Vitaskuld birtu öll él upp um síðir.
En birtu þau sum ekki upp of seint.
Hann hvarflaði frá þessum hug-
leiðingum snöggvast, því það rak á
byl og sáldraði snjórykinu inn með
hurðinni. Það var gott að hann gekk
í þessa hríð svona snemma hefir
hann hugsað, því hún hefir ekki lagt
á stað út í þetta veður. En hver veit
þó. Hún var svo áræðin og kapp-
söm. En eftir því sem veðrið hlaut
að vera með þessum ofsa og fann-
komu, var engum ratandi út á slétt-
una eftir að veginum slepti.
III.
Á gistihúsinu var þvottur og
gólfin þvegin. Búið að borga henni
dagsverkið og poki beið hennar í
ganginum. í honum var ýmislegt,
sem kemur sér vel í fátækrahúsum.
Það átti að vera henni glaðning um
jólin. Húsmóðirin hafði lagt að
henni að fara ekki fyr en hríðinni
slotaði, en það var ekki við það
komandi.
Hún snaraði byrðinni á öxl sér
brosandi. Þá tók hún eftir því að
sjalið, sem hún hafði vafið um
höfuð sér var laust, svo hún setti
niður pokann til þess að hnýta það
betur.
Húsfreyja tók pokann og gerði
sig líklega til þess að bera hann
burtu, en hin bjóst til dyra. Sá þá
sú fyrgreinda, að ekki dugði að letja
þessa einbeittu konu, sem tók nú
aftur fegins hendi við gjöfinni.
„Þú snýrð við og kemur aftur,
ef þér finst þú ekki geta farið á
móti“, sagði gistihúskonan.
„Allright“, svaraði hin og hvarf
út í bylinn.
Það var vonskuveður. Fönnin
rauk eins og sædrif, og færðin var
orðin vond. Hún gekk hart og kafaði
snjóinn sterklega, en pilsin þreyttu
hana mikið, því bæði settist svo
mikill snjór í þau og svo tóku þau
að frjósa, því þau höfðu vöknað við
þvottinn. Enginn var þar á ferð
nema hún og tveir hrafnar, sem
flugu þungt og letilega undan veðr-
inu og létu bylinn bera sig til skógar.
Alt var jafnlitt, eins og samkemb-
ingur úr húmi og snjó. Stórhríð og
eyðisléttan alt í kring. Tungl var á
lofti, en þess gætti lítið, því loftið
var þrungið af snjókomunni.
Hugsunin flaug heim — heim í
litla bústaðinn, heim til þeirra, sem
höfðu húsaskjólið, þó vesælt væri.
Hríðin og nóttin gátu ekki vilt um