Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Síða 90

72
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
í Reyrósi er stór og merkileg
kirkja, enda er hún kölluð „Dóm-
kirkja hásléttunnar“. Er kirkja
þessi meðal annars sérkennileg fyrir
það, að prédikunarstóllinn er beint
yfir altarinu, en það gerist nú mjög
sjaldgæft. Skoðuðum við að sjálf-
sögðu þetta merka guðshús, og nut-
um þar ágætrar leiðsagnair kirkju-
varðarins, er kunni sögu hennar á
fingrum sér og sagði hana með á-
hrifamiklum virðuleika. Að lokum
safnaðist ferðamannahópurinn sam-
an í kórlofti kirkjunnar umhverfis
orgelið, sem er beint uppi yfir pré-
dikunarstólnum; lék 12 ára gamall
piltur undir á hljóðfærið, en allir
sungu fyrsta erindi hins gamla píla-
grímssálms „Fögur er foldin“. Hafa
orð sálmsins, „Kynslóðir koma, kyn-
slóðir fara, allar sömu ævigöng",
sjaldan tekið mig eins sterkum
tökum og þau gerðu þessa hátíð-
legu stund í Dómkirkju þeirra
námumannanna norsku. Hörð lífs-
barátta þeirra stóð mér lifandi fyrir
augum, og ég varð eitt með líðandi
og stríðandi kynslóðum horfinnar
tíðar.
Aðaltilefni farar okkar til Reyróss
var að heimsækja góðvin minn,
Johan Falkberget rithöfund; að vísu
hafði fundum okkar eigi borið sam-
an áður, en bréf höfðu iðulega farið
okkar í milli síðustu tvo áratugi, og
einnig hafði ég kynnzt honum í
skáldverkum hans, sem lengi hafa
verið mér mjög hugstæð. Fyrri dag-
inn, sem við dvöldum í Reyrósi,
sótti Falkberget okkur í bíl sínum
ásamt tengdasyni sínum og ók okk-
ur heim til sín, en hann býr á föður-
leifð sinni skammt frá námubænum.
Er hann af námumannaættum kom-
inn og var sjálfur námuverkamaður
frá því snemma á æskuárum og
fram eftir aldri. Hann skipar einnig
sérstöðu í norskum bókmenntum
fyrir skáldsögur sínar um námu-
verkamennina norsku, þar sem hann
túlkar sögu þeirra og líf af víð-
tækri þekkingu, djúpskyggni og
samúð. (Sjá grein mína: „Rithöf-
undurinn Johan Falkberget sjö-
tugur,“ Eimreiðin, 3.—4. hefti 1950).
Áttum við hinum höfðinglegustu
og ástúðlegustu viðtökum að fagna
hjá þeim Johan Falkberget og frú
Önnu, og dvöldum þar allan seinni
hluta dagsins. Var mikill gróði að
því að kynnast hinum aldurhnigna
skáldsnillingi (hann stendur nú á
hálf-áttræðu), því að hann er jafn-
framt hinn mesti hugsjóna- og
mannkostamaður, enda nýtur hann
fágætra vinsælda með þjóð sinni.
Er heim til Falkberget kom, tjáði
hann okkur, að við værum, ásamt
þeim hjónum, boðin í kvöldverð til
Trygve Lie, fyrrv. framkvæmdar-
stjóra Sameinuðu þjóðanna (United
Nations) og frú Hjördísar, en þau
eiga sumarheimili þar í nágrenninu.
Þarf ekki að fjölyrða um það, hve
höfðinglegar viðtökurnar voru á
heimili þeirra, og var það mjög
skemmtilegt og fræðandi um margt
að ræða við hinn kunna húsráðanda
um heimsmálin og forystumenn í
alþjóðamálum, sem hann hafði
kynnzt í starfi sínu. Var hann einnig
um þær mundir að leggja síðustu
hönd á minningar sínar, í þágu frið-
arins (á enskunni: In the Cause of
Peace), sem nýlega eru komnar út
á mörgum tungumálum.