Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Side 102

84
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
sem stjarna talaði til stjörnu og
ógreinanlegir ómar liðu frá jörðinni
út í geiminn; ég hætti að hugsa, öll
athygli mín beindist að því einu að
hlusta. Mér fannst sem meira en
lífið væri undir því komið að geta
greint þessa óma og fundið til þeirra
sem orða eða skiljanlegra hugsana,
en ég gat hvorki hugsað né skilið,
ég gat aðeins fundið þá líða í gegn-
um mig og fylla mig ólýsanlegri
gleði. Ekkert ljótt eða vont var
lengur til, allt var samband ástar
og friðar; jafnvel snjókornin undir
fótum mér önduðu frá sér friði og
sælu, og allur geimurinn varð að
einu ljósi, og mér fannst ég vera
miðpunktur ljóssins og teygjast út
til stjarnanna.
Ég kom til sjálfs mín aftur við
það, að ísinn kipptist til undir fót-
um mínum, frostbrestur leið fram
hjá eins og þruma, sem barst út í
fjarskann. Ég stóð þarna teinréttur
yfir holunni með broddinn reiddan
til höggs, og andlitið vott af tárum,
og svo mikinn hjartslátt, að mér
fannst sem brjóstholið væri að rifna.
Hversu lengi þetta hafði varað,
veit ég ekki; líklega eitt andartak,
máske aðeins brot úr sekúndu; ég
veit aðeins, að þetta augnablik var
mér meira virði en allt mitt liðna
líf, ég fann, að tilgangur lífsins er
sá, að byggja upp persónu einstakl-
ingsins, þar til er hann er fær um
að geta orðið aðnjótandi þeirra til-
finninga, sem ég hafði orðið var við;
ég hafði eitt andartak fundið mið-
punkt minnar eigin persónu, sem
stóð í sambandi við upphaf ljóssins
og lífsins.
Jón rauf þögnina, sem varð, þegar
Einar hafði lokið sögunni.
„Nú skil ég: Þú ert alltaf að vona,
að þetta andartak endurtakist; þess
vegna sefur þú alltaf uppi á efsta
þilfari undir berum himni, þegar
gott er veður og stjörnubjart“.
„Þetta rifjaðist allt upp fyrir
mér“, hélt séra Árni áfram, „þegar
ég í dag las bréfið frá Jóni“.-------
Skipið var að koma norðan með
landi og sigldi fyrir vestan Van-
couver eyjuna, af því að það átti að
afferma vörur um hundrað mílur
fyrir norðvestan Victoria.
Þeir Jón og Einar áttu að koma á
vakt kl. 6 að morgni, og þegar Jón
varð ekki Einars var á réttum tíma,
vissi hann, að ekki var allt með
felldu, því að Einar lét aldrei á sér
standa til að gegna sínu hlutverki.
Hann þaut því upp á efsta þilfar,
og þar lá Einar örendur með bros á
stirðnuðu andlitinu11.
„Sagan er góð, séra Árni, og ég
þakka þér kærlega fyrir“, sagði ég
um leið og ég stóð upp. „Geturðu
ekki notað þetta fyrir stólræðu ein-
hvern sunnudag?“
Þá hló séra Árni góðlega og inni-
lega. „Þú skilur ekki stöðu prestsins,
góðurinn minn, honum er betra að
fara varlega, ef hann langar til að
stytta eða auðvelda götuna til Guðs“-