Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1954, Qupperneq 105

UTAN AF SLÉTTUNNI
87
við að styðjast nema það, sem konan
gæti áorkað.
Sjúklingurinn sá að útlitið var
dimmt og dapurlegt og hann ör-
vænti, þegar hann hugsaði til vetrar-
ins langa og kalda og allsleysisins,
sem umkringdi þau. Mikið hafði
verið logið um tíðarfarið í þessu
landi. Hann hafði lesið heilmarga
bæklinga um þetta land áður en
hann fór að heiman, en aldrei séð
þar minst á kuldann. Þar átti svo
sem ekki að vera mikill vetur, úr
því ekki var minst á það einu orði.
Margt var það fleira, sem hann var
nú farinn að sjá, að var skrum og
ósannindi í þessum ritum. Og nú í
fyrsta skipti sá hann eftir því að
hafa nokkurn tíma lagt út í að nema
þetta nýja land.
Öll él birta upp um síðir, sagði
konan hans, rjóð, holdug og hraust-
leg. Hún hafði ætíð svo gott lag á
því að bera geisla inn í myrkrið,
svo þeir lýstu upp kofann og gerðu
sjúklingnum notalegra og hlýrra
um hjartað. En svo þegar þeir hurfu,
varð kvíðinn ennþá sárari og erfið-
leikarnir þungbærari.
Læknirinn, sem af náð og misk-
Unn, hafði fengist til þess að líta á
hinn sjúka mann, hafði sagt þeim,
aÓ sjúkdómurinn yrði að líkindum
nokkuð langvarandi. Meðöl væri til
lítils gagns. Það yrðu helzt vor-
hlýindin, sem bættu honum, og
þetta jók ekki lítið við efann og
kvíðann, sem fyrir var. Þarna átti
hann þá að liggja allan veturinn til
Vors, eftir því sem læknirinn sagði.
A-ð jólin voru í nánd, fylti þau
tomleika og söknuði, sem þau gátu
°kki sjálf skilið eða lýst, þegar þau
horfðu á leiki litlu systkinanna,
barnanna sinna, sem voru að leika
sér svo glöð og ánægð í ruslinu á
gólfinu. Þau spurðu móður sína,
þegar þau höfðu heyrt jólin nefnd,
hvort þau ættu ekki að fá fuglakjöt
að borða á jólunum og héralappir
til að leika sér að, eins og þau hefðu
einu sinni fengið. Móðirin sagði
þeim að eitthvað myndu þau fá gott
og fallegt. Og þau hlupu upp um
hálsinn á henni og kystu hana. Og
tilhlökkunin varð að vængjum, sem
bar þau úr einum stað í annan um
kofann.
Nú var einmitt tíminn, sem eftir-
litsmaður stjórnarinnar átti að
heimsækja þessa bygð. Samlandar
þeirra höfðu sagt þeim það, að um
jólaleytið ætlaði stjórnin að senda
út þangað mann til þess að líta eftir
ástæðum manna og þá átti eitthvað
að sjá til með þeim fátækustu yfir
harðasta tímann. En svo var það
nú ekki víst hvoru megin jólanna
hann kæmi, eða hvort hann kæmi
nokkurn tíma. Þetta sýndist þó
vera skylda stjórnarinnar, því það
var hún, sem orsakaði innflutning-
inn. Það var hún, sem sent hafði út
um land þeirra blöð og bæklinga,
sem lofuðu svo mjög þetta land.
Þau sáu sem var, að þau komu
allslaus í ókunnugt land, þektu þar
ekkert til neins, kunnu ekki eitt
orð í ensku, og voru illa sett strax í
byrjun. Þau höfðu þó hjálparlaust
klöngrað upp yfir sig kofanum og
þó sáðverkið hefði verið lítið, þá
sáu þau svo mikið, að sprottið gat
í amerísku moldinni. Það leið mörg-
um útlendingum þarna illa fyrst,
um það var konan sannfærð. Þau