Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Blaðsíða 41

SENDIBRÉF
23
Um> hvers vegna Sigvaldi var hér
uPpdubbaður og stásskeyrandi, að
mæta póstinum. Ástæðan var hin
margumrædda Missis Nemó, sem
allir könnuðust við, en enginn vissi
deili á.
, Sigga á Súlum hafði lengi unnið
1 Winnipeg og hefði, að líkindum
sezt þar að, ef heilsan hefði leyft
Pað. En læknar töldu borgarloftið
Uenni óholt og réðu henni, að fara
eim og leggja sem minst á sig. Lífið
v®r dauft á Ströndinni, en þó skárra
skömminni til en spítalavist — eða
annað verra. Heima hélt hún heils-
unni og ekki var hún að eðlisfari
sv° vinnugefin, að iðjuleysi píndi
ana. Foreldrar hennar fóru með
ana eins og brotið egg. Hún mátti
f ki drepa hendi í kalt vatn, og
afði ekkert á móti allri varkárni
j vað vinnu snerti. En þegar til dans-
eikja og annara skemtana kom,
f ar hlýðni hennar og auðsveipni við
^oreldrana lokið. Þá fór Sigga sinna
^er a °ían í blátt bann þeirra. Og
^Ur aði engan, sem þóttist þekkja
frísk.
Sigga var bersýnilega gall-
st 'v SV° ^in fa^eS> að allir
þrÍkar Voru vitlausir í henni. Hún
s ? | ekki annað að gera en halda
list ^afði fullnumað sig í þeirri
v 1 Winnipeg. Það var hægur
te^ 1 fyrir stúlku, sem var óveður-
fa ln °§ kunni alt að kvenlegum
me/^rning, 0g bar vasaspegilinn
Var ®ér hvert sem hún fór. Ekki
a sjá að hún bæri sig meir eftir
V£e . Phti en öðrum sökum mann-
taka1}!6^3 G^na' ^a hlaut hnossið að
han a hansleiki og þeysa með
be2ta’ .vert á Strönd sem var, sem
e0„aU °kutækin átti. Því undraði
n> að hún gerði sitt til, að kom-
ast upp í Etonsleðann hans Sigvalda,
þó hann léti sér varla spaugsyrði
um munn fara og kynni ekki að
stíga spor í dansi. Vitaskuld voru
það gæðingarnir, sleðinn, feldir og
fótaofn, sem hrifu Siggu, en ekki
eigandinn. Það vissu allir upp á
hár, — nema Magga Frímanns. Sig-
valdi var oft í hug hennar. Stund-
um dreymdi hana hann svo ein-
kennilega, að hún hefði heldur dáið,
en segja öðrum þá drauma. Eins gat
verið ástatt með Siggu . . . Hvernig
Sigvaldi gat neitað sér um að setja
skínandi, ilmandi Strandarsólina
hjá sér undir loðfeldina, skildi
Magga ekki, en var hæzt ánægð
með þau mistök vinstúlku sinnar.
Sigga var hvorki bókhneigð né
vinnugefin. Útiverk var henni
bannað að fást við, og þó móðir
hennar hvetti hana til að taka í
prjóna og sauma nú eitthvað, heill-
in, hafði það ekkert upp á sig. Hún
var frábitin allri kvenlegri handa-
vinnu. Hugur hennar snerist um
það, hvernig hún gæti „drepið tím-
ann.“ Minst of honum kom hún í
lóg á útkeyrslum og skemtimótum,
og allra sízt að sumrinu, þegar vinn-
an gekk fyrir öllu öðru. Marga
stundina hafði hún ofan af fyrir sér
með því að fagurgera sig, greiða hár
sitt og setja það upp á mismunandi
hátt. Hún átti marga kjóla, alla úr
móð, en hvað gerði það á Strönd-
inni? Hér voru þeir allir jafnfínir,
og með því að ganga í þeim til
skiptis, vakti hún meiri eftirtekt á
sér. Þetta staðfesti spegillinn, stoð
hennar og stytta, í sífelldum hildar-
leik við óvininn — tímann. En
hversu ánægð sem hún var með útlit
sitt og töfra, náði fegurð hennar svo