Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Blaðsíða 45

SENDIBRÉF
27
fyltust allir áhyggjum út af hvarfi
hans og von um að hann fyndist.
En svo brátt kom hann í leitirnar,
mörgum gramdist við strákinn,
yrir að hafa falið sig og valdið þeim
°þarfa áhyggjum.
var Dísa litla, dóttir Önnu og
Phjálms frá Skarði, sem fann Sig-
Vaida sofandi undir segldúk á dekk-
jnu- Raunar hafði hún gengið rak-
,eitt til hans. Eftir að öll von var
uti um, að móður hans batnaði,
afði Dísa séð drenginn oft fela sig
hndir seglinu til að gráta. Hana
afði langað til að hugga hann, en
e ki komið sér að því. Nú gekk hún
vaieitt til hans, tók hönd hans og
a ti hann, hiklaus og ófeimin:
°mdu nú, Valdi minn. Allir eru
j ieita að þér.“ — Hann reis á
86 nr og fyigdist orðalaust með
^enni niður í lestina, og hélt svo
as um hönd Dísu, að það bætti
Æ* UPP fyrir alt, sem hún hafði
g við að vera sjónarvottur að
ekV ^ans' takinu slepti hann
lev ^ 6n afraðið var> að munaðar-
,sin§inn yrði á vegum Skarðs-
,jJ°nanna, það sem eftir var ferðar-
tauar' ^ieiri en þau buðust til að
rnáf .uren§inn að sér, en börnin réðu
I s ^ °^Urn’ an þess að mæla orð.
iesa^k - ^eirra °S augnatilliti mátti
®ftir k fÍiið^Ui sem aliir féllust á.
r Pað sást varla annað þeirra,
^ekV væri f námunda, og á
þafglnU ^f^dust þau ætíð. Dísa
bróðL0,!f Ó,skað Þess að eiga ..litia
°g þ, ' Nú hafði hún fundið hann,
hún °h ann væri stærri en hún, átti
Cg ^ ann sjálf, 0g enginn annar!
ekki hætti grátköstunum og var
gröSu nuS§inn, væri Dísa á næstu
Atlotum og vinarhótum
annara tók hann ekki. Menn skýrðu
það svo, að drengurinn væri svona
gerður. Gott að skötuhjúin skildi
hvorki skarnið né bleytan, og strák-
anginn þurfti ekki annara eftirlits
með en Dísu.
Margir innflytjendanna áttu ætt-
ingja og vini vestra, sem mættu
þeim í Winnipeg, og tóku þá heim
með sér. En enginn spurði eftir
ekkju með lítinn dreng. Sigvaldi
skildi lítið í því, sem fram fór. Hann
sá börn og fullorðna faðmast og
kyssast, og óttaðist að verða sjálfur
fyrir því, og hélt svo fast um hönd
Dísu, að hana sárkendi til. Eins og
nokkur hætta væri á, að þau skild-
ust hvort við annað! Margir voru
þeir, sem enginn kom til móts við,
og gistu emigrantahúsið þar til inn-
flytjenda-agentinn ráðstafaði land-
námi þeirra; og voru Skarðshjónin í
þeirra tölu. Þegar að því kom, að
þeim, með fleirum, var ætlað fram-
tíðarheimili í Strandarnýlendunni,
mæltist séra Símon til þess, að Vil-
hjálmur tæki drenginn með sér og
gæfi honum heimili þar til framtíð
hans yrði frekar ráðstafað. Vil-
hjálmur var ekki bjartsýnn að eðlis-
fari og hraus hugur við að bæta á sig
ómegð. Þó þekking hans á stjórn og
staðháttum í Ameríku væri tak-
mörkuð vissi hann, að hið opinbera
gaf ekki með ómögum; og eftir að
borga fyrir heimilisrétt og kaupa
kýrskjátu, yrði buddan létt, ef ekki
tóm. En fyrir orðum Önnu og augna-
ráði barnanna varð hann að láta
undan síga og mæta því sem verða
vildi. Því var hann vanastur, og bar
undanhaldið með ró heimspekings.
Skoðun hans á lífinu og tilverunni
var einföld og óhrekjandi: „Það fer