Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Blaðsíða 42

24
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
bezt takmarkinu, að aðrir fengju
að njóta hennar. Hún varð að sýna
sig, þó það kostaði langan gang.
Þessar sýnisfarir hennar lágu oft-
ast inn á Eyrina. Aldrei að vita
nema maður rækist á einhvern í
búðinni, sem hefði augu og smekk
fyrir kvenlegri fegurð. Þar var líka
helzt frétta von. Og brygðist það,
var Magga Frímanns til staðar og
óspör á aðdáun sína. Raunar bar
hún ekki skyn á slíka hluti, en dóm-
ur hennar var betri en ekkert. Sigga
hafði gert sitt til að sýna Möggu
hvernig bæta má um verk skapar-
ans á ungum stúlkum. En alt kom
fyrir ekkert. Magga hafði mikið og
fagurt hár, en ætíð stríðfléttað. Þó
Sigga leysti það úr fléttunum og
setti það upp af mikilli snild, var
það eins og þyrill daginn eftir, ó-
viðráðanlegt unz Magga kom því
aftur í flétturnar. En svo leit ekki
Sigvaldi við Siggu, hversu fín og
falleg sem hún var. Aðrir máttu
ætla, að Sigga liti hann hýru auga,
aðeins vegna hestanna og Etonsleð-
ans, en Magga vissi betur. Þær sáust
varla svo, að hann bærist ekki í tal,
og ekki braut hún upp á málefninu
við Siggu eða aðra, þó hún legði
eyrun við þegar aðrir ræddu um
framtakssemi Sigvalda og hagsýni,
tók hún dræmt í það sem Sigga
hafði að segja um hann. Hún fann
alt að honum og hafði hann í háði,
þagnaði aldrei um hag hans og
framkvæmd. —
„Hann Sigvaldi fær víst ósköpin
öll af pósti, jafn umsvifamikill og
hann er orðinn,“ segir Sigga.
„Ha? já.“ Þær voru á gangi eftir
fjörunni. Magga var í hálfgerðri
leiðslu, því Sigga hafði verið að út-
mála fyrir henni dýrðina í Winni-
peg og varð örg við, að vera vakin
af dagdraumi sínum. — „Það er
sagt, að hann fái oft registeruð
bréf,“ heldur Sigga áfram „Ætli
þau innihaldi peninga?“ Það batnaði
ekki í Möggu við forvitni Siggu uw
póstmálin. Þá var henni vel vsert,
að hafa einu sinni töglin og hagld-
irnar, og geta kvalið Siggu á for-
vitni, eða frætt hana um leyndar-
dóm, sem hún sjálf botnaði ekkert
í. — „Ekki skoða ég innihald þeirra,“
segir hún önug. — „Veit ég það,“
segir Sigga. „En maður þarf ekki
ætíð að rífa bréf upp til að geta tU
um innihaldið. Og ekki þyrftir þu
annað en gufugusu úr katlinum til
að opna eitt eða svo umslag.“ —[
Magga varð alveg forviða, en áttaði
sig brátt. Einu sinni gat hún stungið
upp í Siggu: „Já, en hvernig á að
fara með anzans lakkið og iun'
siglið?“ — „Nú, svo bréfin eru inn'
sigluð. Segðu ekki lengur! Hvað urn
það. Þú ættir að geta fundið þa^
með fingrunum, hvort seðlar eru i
umslaginu.“ — „Þess þarf ég ekki,
segir Magga hreykin. „Enginn, seiu
fær peningabréf, svarar með pen'
ingabréfi frá sér.“ — „Þú meinar, a
Sigvaldi lakki og innsigli og regis'
teri, þegar hann svarar svoleiði3
bréfum frá Winnipeg?“ — „Fra
Boniface, áttu við.“ Og Möggu var
unun að sjá orð sín koma flatt upP
á Siggu, sem alt þóttist vita. ®n
meirmáttarkend hennar átti ser
ekki langan aldur. Áður en hana
varði hafði Sigga veitt upp úr hennl
alt, sem hún ein hafði vitað frara
að þessu, um hin einkennileSu
bréfaskipti við einhverja MisSlS
Nemó í St. Boniface, og það selU