Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Síða 48

30
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ekki á brókinni? . . . Þegar verst
lét gekk Dísa í lið með honum. Hún
hafði sérstakt lag á því, að beina
háðinu að öðrum og hlægja sjálf að
þeim, sem voru að skopast að fóst-
bróður hennar. Þegar svo bar við,
þótti honum hnútukastið tilvinn-
andi . . . Það hafði brátt komið í
ljós, að Dísa gat ekki fylgzt með
Sigvalda í náminu. Hafði hann þó
gert sitt til, að hvetja hana til að
leggja meira á sig og hjálpa henni
við heimaverk, sem þeim var sett
fyrir. En lærdómurinn var henni
ekkert áhugaefni, og enginn kom-
inn til að segja um, hvort Dísa fór
í skólann til að læra eða leika sér.
En hversu umhugað sem honum
var um nám Dísu, var Sigvaldi hæst
ánægður með þá fyrirskipun for-
eldra hennar, að skólavist hennar
væri lokið, jafnt og hans. Bæði voru
að stálpast og urðu meir og meir
„til gagns“ á heimilinu. Sérstaklega
var Vilhjálmur fundvís á verkefni
og snúninga fyrir Sigvalda, sem
vann möglunarlaust, oft frá morgni
til kvölds, en notaði þó hverja frí-
stund til að afla sér fróðleiks úr
blöðum og bókum, sem hann hafði
að láni frá Ána gamla og kennaran-
um. Og naut Dísa góðs af. Hversu
ólík sem þau voru, virtust örlög og
atvik haga svo til, að eitt gengi yfir
bæði — nokkuð sem Vilhjálmur gat
ekki sætt sig við, þó það, eins og
annað, færi vitaskuld einhvern veg-
inn. Strákurinn hafði alltaf nefið í
bókinni, en við það varð ekki ráðið
eins lengi og hann vann verk sín
með trúmensku . . . Vonandi að Dísa
gerðist ekki annar bókaormurinn til
og smitaðist ekki af sérvizku stráks-
ins. Hversu fámáll og orðvar sem
hann var, fór ekki hjá því, að skoð-
anir hans kæmust í hámæli. Og
sumar þeirra voru svo róttækar, að
eldra fólkinu blöskraði. Fróðir menn
höfðu aldrei hugsað sér forfeður
sína aðra en víkingana, og Adam,
ef lengra var rakið. En eftir Sig'
valda var haft, að forfeður mann-
kynsins væru apar, og Islendingar
þar engin undantekning. ÆrslafuU'
um ungmennum var raunar vel
vært; en ekki varð hann vinsæll1
eftir en áður, enda ekki ætíð farið
rétt með í frásögninni. Á þessu bar
þó mest veturinn, sem hann, me
öðrum unglingum, var búinn undu'
fermingu. Sú kristindóms-upp'
fræðsla var hlutverk Ána gamla. 0g
Sigvaldi lagði svo óguðlegar spuyn'
ingar fyrir kallinn, að annað eins
hafði ekki heyrzt. Oft leiddi hann
hjá sér að svara þeim, en benti Sig
valda á, að hér væri um yfirnáttur
lega hluti að ræða, og ómenga a
lútersku, sem ofar væri öllu mann
viti og yrði ekki rökleitt á sky11
samlegan hátt. Jafn óskammfeilllin
var Skarðsstrákurinn við se
Símon í þau tvö skifti, sem han
spurði börnin. Presturinn iei =
hann heyrði ekki goðgá Sigva /
nema í eitt skifti, þegar alveg ge
fram af honum: „Sussu, sussu, S1
valdi minn!“ sagði presturinn 0
var blóðrauður í framan eins ian^_
niður og sást fyrir prestakraga^
um . . . Og sá orðrómur barst út a .
Ströndina, að strákurinn
hvorki sköpunarsögunm ne »
mentunum, og efaðist jafnvel v
að frelsarinn væri eingetinn. Þ
aðist þetta bezt fermingardag111^
Óðar en hann kingdi altaris-sa^,
mentinu varð hann náfölur og f ^