Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1958, Síða 54

36
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
hann varla getað talist til heimilis
á Skarði, þó hann legði part af
vinnulaunum sínum til búsins. Svo
dó Anna, og Vilhjálmur fór til ís-
lands. Skarð ómögulegt til ábúðar,
og önnur byggileg heimilisréttar-
lönd fyrir löngu upptekin. Sumir
vonuðu, að hann keypti Eyrarbúð-
ina, aðrir að hann kæmi sér upp
fiski-útgerð. — Sigvaldi var of
framtakssamur og hagsýnn til að
hokra eins og emigranti út á Strönd.
Og þegar uppvíst varð, að hann
hefði fest sér heimilisréttarland í
„Sefinu,“ rak alla í rogastans. Eins
og fyr, botnaði enginn í fyrirætlun-
um Sigvalda.
„Sefið“ var sá partur flóans, sem
lá að baki Vallavalla og nærliggj-
andi landa. Þar óx risa-stargresi,
sem aldrei varð nýtt sökum vatns,
sem á því stóð árið um kring. Aftast
á Vallavallalandinu var stórviða
skógarlundur, sem skaut nokkurra
ekru tanga út í Sefið. Þar ruddi Sig-
valdi blett og byggði sér kofa. Sýni-
lega varð þar ekki öðrum umbót-
um komið við. Og þótti mörgum
lítið leggjast fyrir kappann. En
varla hafði hann fest sér landið,
hygði hann ekki að ílendast á
Ströndinni. Hvað annað gat manni
hugsast eftir að hann bætti við sig
heilli fermílu í Sefinu, sem hann
keypti af Hudson Bay félaginu?
Raunar borgaði hann sáralítið fyrir
forardýkið; en Sigvaldi var ekki
þekktur að því, að kaupa köttinn í
sekknum fyrir þá einu ástæðu, að
verðið var lágt, og menn greindi á
um, hvað Sefsbóndinn ætlaði fyrir
sér. Rosknir og ráðnir slógu engu
föstu en hristu bara höfuðið. Hinir
yngri mintust ræðunnar góðu og
ráðfærðu sig við hann um hvort
þeir ættu að festa rétt í flóalönd-
um. En hann hvorki hvatti þá né
latti til þess landnáms. — „Frarn-
tíðin er jafn hulin mér og öðrum.
Ég hef altaf búizt við, að ala aldur
minn á Ströndinni í von um fram-
farir hér, eins og annars staðar a
þessu mikla meginlandi. En svo
reynist vonin oft veik, þegar til á-
takanna kemur. Og í þessu tilfelli
útheimtist áræði, einbeittur ásetn-
ingur og óskift samtök okkar allra —
eigi hún að rætast.“ . . . Hann taldi
sig einn af þeim! . . . Og hver sem
landlaus var og hafði aldur til
„sökti heimilisrétti sínum í fenið,
eins og Sveinn í Sandvík komst að
orði; og var réttnefndur flóafífl- En
nafnið hélst ekki lengi við. Ekkert
fífl var Sigvaldi, og var þó f°r'
sprakkinn; og í kofanum hans söfn'
uðust menn saman og ræddu mál
sín. Barst brátt út um Ströndina>
að hugmynd Sigvalda og fylgifiska
hans væri að koma í framkvaemd
umbótum þeim, er hann hafði eitt
sinn lýst í samkomuræðu, og sem
alt að þessu hafði skoðast marklaus
aagdraumur, sagður fólki til men1'
lausrar skemtunar. Varla fanst sa
aldinn einfeldningur, að hann vsenti
árangurs af ráðabruggi angurgapa>
sem bygðu framtíð sína á kjarri og
kviksyndi. En gerræði þeirra var
nokkuð nýstárlegt. Og eftir því seh1
menn mundu bezt, hafði samkom11'
sýn, eða sýning Sigvalda innibun
ið alla Ströndina. Málefnið var þvl
engin séreign flóamanna. Enda f°rlí
þeir ekki dult með, að það varða 1
alla. — „Ströndin verður að tala
einum munni þegar til kemu >
sagði Sigvaldi, „þá og fyr ekki verð