Harpan - 01.12.1937, Blaðsíða 5

H A R
að fóta sig á leggjunum og erfitt
að halda jafnvægi, og ekkert spaug
að gera listastökk á tunnustöf-
unum — en sleðinn var „hreinasta
lninang“, eins og einn vina minna
myndi segja. Já, sleðinn var góð-
ur gripur í bröttum brekkum, en
tærnar á skónum fengu oft að
kenna á því.
Og eru frostrósirnar á gluggun-
um okkar ekki fallegaf? Ágætis
leikfang fyrir ímyndunaraflið, sem
leysir þær upp í allskonar kynja-
myndir og æfintýri. Þar eru lág-
reist kot og kóngahallir, alls-
konar djásn og dvergasmíði,
þar eru risar, rammefldir og
kynngimagnaðir marghöfðar í
bardaga við hrausta riddara, sem
oftast veitir betur. Ætli tröllfólk
og forynjur að hafa betur, þolum
við ekki mátið, en ráðumst gegn
þeim og vegum á báðar hendur.
Ef til vill viljum við afmá þær
með öllu og öndum á þær, svo
að frostforynjurnar þiðna. En ske
má, að þíði bletturinn verði þá
að stóru hafi, sem við siglum yf-
ir, könnum löndin, er að því
liggja, kynnumst þar siðum og
háttum, komumst í ýms æfintýri,
rötum í mannraunir og sigrum
við illan leik — siglum síðan
heim á leið aftur, lendum í haf-
villum og volki, en siglum þó
heilu skipi í höfn um síðir —
með frægð og fé. Vera kann líka,
að við skyggnumst út unr þíða
blettinn í æfintýrinu, og kom-
umst aftur inn á brautir veruleik-
P A N
ans — eða leyfum ímyndunar-
aflinu lausan taum, og horfurn á
álfana stíga dans um bláa ísa í
tunglskininu og syngja, en mann-
inn í mánanum glotta kuldalega
að kátínu þeirra og hlusta.
Allt þetta — og miklu, miklu
mcira tilheyrir vetrinum. — Og
við viljum ekkert af því missa að
fullu.
Veturinn er kaldur — en heil-
næmur öðrum en þeim, sem sjúk-
ir eru og veikburða. Veturinn
grisjar lífið miskunnarlaust, og
eirir engu, ér ekki þolir frost og
fjúk, langar, dimmar. nætur og
skamma, skuggasæla daga. Hann
veitir því lið þróuninni í því, að
ala upp aðeins styrkasta stofninn.
Lifið héil, og njótið vetrar til
heilbrigði, náms og leiks.
Mart. Magnússon
Pési: En hvað veslings dýrið
hefir mátt líða, til þess að þú gæt-
ir fengið þetta fallega skinn.
Mamman: Skammastu þín ekki,
strákur, að tala svona um liann
pabba þinn!
Doddi litli var úti á gangi með
mömmu sinni, fyrsta haustmorg-
un, sem frost var, og sá hann
andardrátt sinn í loftinu.
— Sko, manima, ég er rykugur
að innan.
131