Harpan - 01.12.1937, Síða 32

H
R
N
inn og skríða inn í eplaskýli ná-
btíanna, foreldra Hildar. Par
skyldi hann borða nægju sína af
þessum ljúffengu, rauðu eplum,
úr því að hann fékk ekki það, sem
hann heimtaði. Er allir voru sofn-
aðir, læddist Friðrik út og inn í
eplageymsluna.
Áhöld Hildar urðu mjög æst.
Nú ætluðu þau að framkvæina á-
kvörðun sína.
Friðrik þrcifaði fyrir sér eftir
eplagrindunum. Síðan tók liann í
flýti fjögur epli og stakk þeim í
poka, sem hann var með. Varla
var hann búinn að þessu, er
vatnskannan hóf sig á loft, og
byrjaði að sprauta yfir hann vatni.
„Ó-ó!“, hrópaði Friðrik ótta-
sleginn og saup hveljur,
er kalt vatnið rann um hann all-
an. „Ó, hvað er þetta? Ó, hætt-
ið, hættið!"
En vatnskannan var nú ekki al-
veg á því að hætta, og gerði
það ekki, fyr en hún hafði tæmt
sig yfir eplaþjófinn, sem ekki gat
hrært sig fyrir hræðslu. Pá kom
garðhrífan, og rakaði Friðrik upp
og niður og reif stór göt á nátt-
fötin hans. Friðrik reyndi nú að
forða sér, en kvíslin og skóflan
hoppuðu fyrir framan hann og
grófu holur undir tærnar á hon-
um.
„Það eru rottur við fæturna
á mér!" hrópaði Friðrik ofsa-
hræddur. „Hjálp! Hjálp!
rik upp og niður. „Súish, súish",
þöng í sópnum, er hann þaut upp
og niður Friðrik. — Friðrik kall-
aði nú af öllum mætti a hjálp.
Foreldrar Hildar vöknuðu og
hröðuðu sér út til að sjá, hvað
um væri að vera. Er þau sáu Frið-
rik með eplapokannj' í höndunum,
vissu þau strax, hver stolið hafði'
eplunum, sem þau höfðu ávítað
Hildi fyrir að hafa tekið
Pau fóru nú með Friðrik inn í
bæ. Hann var blautur, skítugur
og rifinn — og grátandi af
hræðslu.
„Hvað hefir þú verið að gera í
eplageymslunni", spurði Hildur,
sem kom hlaupandi niður tröpp-
urnar og horfði undrandi á Frið;-
rik.
„E-ei-eitt-hvað h-he-hellti yfir
m-mig vatni!" snökti Friðrik
stamandi.
„Vatnskannan mín!" hrópaði
Hildur.
„Og eitthvað rakaði mig upp
og niður!" grét Friðrik.
„Garðhrífan mín!" sagði Hild-
ur.
„Og rottur grófu holur við
tærnar á mér, og síðan sópaði
eitthvað mig upp og niður!"
sagði Friðrik með hryllingi og
erinþá hálfskælandi og hræddur.
„Kvíslin mín, skóflan og sóp-
urinn!" sagði Hildur. „Þau hafa
orðið reið við þig — og þú verð-
skuldar það".
Nú áleit sópurinn, að sinn tími „Hegnið mér ekki fyrir að hafa
væri kominn, og fór að sópa Frið- stolið eplunum", sagði Friðrik
158