Harpan - 01.12.1937, Blaðsíða 18

H A R
um. Auðvitað er hún ekki eins
blíðlynd og drengirnir. F»eir
kveðja mömmu sína með
kossi, er þeir fara í skólann,
en hún segir bara eitt stutt-
aralegt ,,b]ess!“ uir, leið og
hún fer. En ég !■ 1 ri.is' og
gleraugun, að þetta sé allt í
hugsunarleysi gert. Hún veit
ekki um þá sorg, sem hún
bakar mömmu sinni með hátt-
erni sínu; annars myndi hún
áreiðanlega vera henni hlý-
legri og hjálpsamíegri. Hver
veit líka nema henni skiljist
þetta einhvern tíma og snúi
við blaðinu. Pað myndi gleðja
mömmu hennar ósegjanlega
mikið.“
Vasaklúturinn hvarf nú al-
veg ofan í vasann aftur og
þagnaði. Hann hafði ofreynt
sig á þessari löngu ræðu. En
stoppnálin hristi fingurbjörgina
reiðilega af sér og sagði:
„Ég held að fingurbjörginni
sé persónulega illa við Körlu.
Hún dæmir hana svo hart.“
„Nei, til þess hefi ég enga
ástæðu. Hún hefir hvorki kast-
að mér, dalað mig né farið illa
með mig á annan hátt. En
ég átti einu sinni frænku, mjög
vandaða frænku. Hún var
erfðagripur og ættstór mjög,
eins og þú skilur, þar sem hún
var úr skíru silfri. Karla fékk
hana Önnu litlu systur sinni
til að leika sér við, og það
var tvöföld yfirsjón. í fyrs+a
144
P A N
lagi hefði Anna, sem hver
aniiar óviti, ge'að gleypt hana.
Nú — og í cðru lagi gat Anna
ekki náð fingurbjörginni, ef
hún missti hana. — Og hún
missti hana, en Karla hirti
ekk.eit uu: það o • 1 faði henni
að skoppa un i skáp cg cfan
í músarholu. Síðan hefir ekk-
ert af henni spurzt, þótt móð-
irin leitaði hennar í hverj-
um krók og kima. — Veslings
frænka! Nú verð ég að anna
öllu ein og er orðin svo slitin,
að nálin rennur stundum af
mér og stingur móðurina i
fingurinn. En mín sök er það
ekki, því að ég geri hvað ég
get.“
„Hversvegna kaupir konan
ekki nýja fingurbjörg?'1 spurði
saumnálin.
„Kaupir? Kaupir? Já, hvers-
vegna kaupir hún aldrei neitt
handa sjálfri sér? Vegna þess,
að hún lætur börnin sitja fyr-
ir. Fyrir það, sem fingurbjörg
kostar, getur hún keypt brauð
handa börnunum. — — En
þið, saumnálar, gætuð verið
svolítið varkárari. Pið eruð
ungar og hafið þó eitt auga
í höfðinu.“
„Við vildum gjarna komast
hjá að stinga hana, en hún
saumar s\o hratt, svo feikn
hratt, að við getum ekki allt-
af stöðvað okkur á fingur-
björginni, þótt við gerum okk-
ar bezta til þess“.