Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 34

H A R P A N
Móðurmálið
Frh.
„Veiztu ekki, að gull, silfur og
kopar kemur úr jörðunni? Komdu.
með mér. Ég skal sýna þér fjár-
hirzlur okkar. “ Hann fór með
Harald innj í stórt herbergi, sam-
hliða salnum. Þar voru heilar
dyngjur af gulli, silfri oj* kopar.
Þar voru einnig körfur fullar af
skínandi gimsteinum, og á miðju
gólfi stóð fagurlega löguð skál
úr mjög sjaldgæfum steini.
„Hér er uppspretta auðæfa
minna“, sagði konungurinn og
benti á skálina.
Nú sá Haraldur, að á skálinni
voru þrjú op, og um opin féllu
straumar mismunandi litir. í einu
opinu var hann gullgulur, í öðru
silfurhvítur og í því þriðja kop-
arrauður. Þessir lýsandi straumar
féllu meðfram bergveggjunum og
þar kom Haraldur auga á marga
dverga, sem helltu fljótandi
málminum í mót. í þeim storkn-
aði hann, og var þá, af öðrum
styttri, pyngjuna léttari ber
gleymsku yfir fortíðina, gerir
framtíðina ljósari“.
Við þessu svari átti ég engin
andmæli, og skildum við kunn-
ingjarnir sáttir þetta kvöld.
Jón Kr.
dvergum, fluttur í hlaðana, sem
fyrir voru. En hluti af málminum
rann áfram, og kvíslaðist í holur
og sprungur bergsins. Og það er
sá hluti, sem mennirnir síðar
vinna með miklum erfiðismunum
úr jörðu.
Haraldur hefði gjarnan viljað
fylla vasa sína af gulli, en hann
var of vel upp alinn til þess að
taka það, er hann ekki átti.
Hann fylgdi nú kóngi aftur inn
í hásætissalinn, þar sem allt var
fullbúið undir veizluhöldin.
Löng marmaraborð voru þakin
skálum og diskum úr gulli og
silfri, greypt dýrum steinum. í
þeim voru yndislega ilmandi rétt-
ir, búnir til úr jarðarberjum þeira
systkinanna.
Hið innra í salnum sat hljóm-
sveitin: grashoppur og býflug-
ur, sem dvergarnir höfðu veitt í
skóginum.
Eftir máltíðina var farið að
dansa. — Það fannst Haraldi
undarlegt á að horfa. Dvergarn-
ir voru allir hrukkóttir og elli-
legir að sjá, grábleikir, líkastir
berki á gömlum trjám. En dverga-
meyjarnar voru aftur á móti
grannvaxnar, fríðar og fallegar
og báru höfuðdjásn úr skínandi
steinum, er glitruðu í öllum regn-
bogans litum í ljósinu.
160